Ik ben onzichtbaar.
Al een hele tijd en steeds meer.
Zelfs in een groep van amper vier mensen ziet niemand dat ik er ben.
Hoort niemand dat ik wat zeg.
Dus ben ik gaan zwijgen.
Kleed ik me onopvallend.
Ben ik een stuk meubilair.
Als ik de wetenschap even raadpleeg, is het zelfs mogelijk.
Ik ben slechts een hoopje cellen.
Cellen die zich al delen sinds de eerste mensheid.
Oercellen.
Cellen delen, sterven af, worden vervangen. Voortdurend.
Soms na een maand. Soms na jaren. Maar ze verdwijnen.
Wat ik waarneem is mijn versie van die cellen.
Wat iemand anders waarneemt, weet ik niet.
Misschien een willekeurige vorm.
Misschien besta ik enkel in mijn hoofd.
Hoor alleen ik wat ik zeg.
Denk ik dat ik het zeg.
Ben ik er al niet meer.
Maakt het allemaal niet zoveel uit.
Wie zei ook alweer :
"Ik denk, dus ik besta." ?
Misschien heeft die het ook mis.
Laat ik het dan maar schrijven.
Misschien leest iemand het wel.
Foto's - Pixabay. #onzichtbaar #verdwenen #fading
