Ik ben onzichtbaar.
Al een hele tijd en steeds meer.
Zelfs in een groep van amper vier mensen ziet niemand dat ik er ben.
Hoort niemand dat ik wat zeg.
Dus ben ik gaan zwijgen.
Kleed ik me onopvallend.
Ben ik een stuk meubilair.

yoorsapril2021

Als ik de wetenschap even raadpleeg, is het zelfs mogelijk.
Ik ben slechts een hoopje cellen. 
Cellen die zich al delen sinds de eerste mensheid.
Oercellen.
Cellen delen, sterven af, worden vervangen. Voortdurend. 
Soms na een maand. Soms na jaren. Maar ze verdwijnen.

Wat ik waarneem is mijn versie van die cellen.

Het geheel, het beeld.

Loading full article...