Sommige dingen doe je voor het eerst. Maar dit is waarschijnlijk meteen de laatste keer geweest, ik ben er bijna zeker van.

Afgelopen zomer hadden we besloten om weer eens met de tent op vakantie te gaan. Kamperen. Contact met de natuur, het pure leven. Soms ook letterlijk. Het betekent ook heel vaak opvallend veel bezoek van kruipende en vliegende gasten én van knisperend materiaal tussen de sla en je boterhammen. Kleinigheden. De echte kampeerder stoort zich niet aan dit soort futiliteiten, die gaat er gewoon voor.

Het mooiste is het als je een ruime kampeerplaats hebt, en dus niet wordt gestoord door de voor je tent paraderende toiletrolgasten of door jengelende kinderen. Puur natuur, dat is optimaal genieten.

Omdat het kamperen toch al weer wat jaartjes geleden was hadden we gedacht deze keer met een groepje te gaan. Dat is toch net wat gezelliger bij een nachtelijk kampvuurtje. Bovendien is het een stuk eenvoudiger bij de maaltijden en bij het doen van de boodschappen. Je kunt de taken immers verdelen.

En het was ook best gezellig met Hannie en Harrie. Ik had mijn gitaar meegenomen en ’s avonds zaten we heerlijk bij het kampvuurtje te zingen onder het genot van een heerlijk drankje. Bovendien, niet onbelangrijk, het weer was perfect. Niet te warm, niet te koud, gewoon perfect.

Het zat ‘m ook niet in de avonden. De ochtenden. Daar ging het mis. Rond half vijf uur in de ochtend scheurde een schelle stem onze vakantiedromen aan flarden. ‘Goedemórgen!’

Even nog probeerden we het geluid te negeren. Maar tentwandjes zijn dun. Héél dun.

‘Goedemóhórgen!’, zong de stem opnieuw.

Er was geen ontkomen aan. Voorzichtig trok ik de rits van de tent een stukje open en aanschouwde de oorzaak van ons ontwaken. Hannie. Niet helemaal onverwacht, want Hannie had een stem die je uit duizenden herkent. Zo’n stem die tijdens het zingen maakt dat je je stem extra verheft. Tevergeefs, ze scheurt er toch bovenuit.

‘Goedemórgen!’

‘Ja, goedemorgen.’ Een antwoord geven is soms het beste wat je kunt doen om het geluid te doen stoppen.

‘Het is tijd, slaapkopjes!’

‘Tijd?’

‘Ja, vooruit!’

Het woord ‘nee’ behoort niet tot de standaard woordenschat van Hannie in dergelijke gevallen.