Mamaloetje

· 11 Jul 2021

Follow Following

Oorlog

Gisteren waren we in Camjac, een klein boerendorp op een kwartier afstand. Naast de kerk stond een picknicktafel waar we zijn gaan zitten. Even wat eten, wat drinken en de kinderen konden meteen hun energie kwijt op het grasveld.

De drie oudste meiden vonden het monument wat er staat erg interessant. Cees liep met ze mee en vertelde ze over het 'waarom' van het monument.
De kinderen boffen met een vader die veel weet over de oorlogen - hij kon een hoop wetenschap bij ze kwijt.

De meiden waren zwaar onder de indruk... Zoveel jonge mannen, veel te jong om te overlijden, zeker voor zoiets stoms als een oorlog - een spel om macht.

"Mam..., wist je dat er een jongen van 19 is overleden hier? Hij is de jongste, de oudste die op de stenen staat is een meneer van 46. Ook nog heel jong..."
"Het is ongelooflijk verdrietig..., vind je niet?"
"Ik snap het echt niet", zuchtte Anieka, "het klopt gewoon niet..."
"Ik weet het, wijffie."
"Wist je dat de eerste wereldoorlog van 1914 tot 1918 duurde. Ik weet dat wel en ik weet ook dat ik het heel stom vind dat al die mannen dood zijn gegaan. Misschien waren de meneren net papa geworden of misschien hadden ze al kinderen die ouder waren. En dan komt er oorlog en gaan ze gewoon dood!"
"Ik ben het helemaal met je eens. Oorlog is stom en ook nog eens onnodig."
"Hoeveel verdriet zullen de mama's gehad hebben? En de papa's? En hun kindjes? Het is toch niet eerlijk!?!"
"Eerlijk was het zeker niet! Maar daar hadden de grote meneren die meer macht wilden hebben gewoon...".
"Schijt aan! Ja, die hadden er gewoon schijt aan, mam!"
"Ik had andere woorden willen kiezen, maar jij zegt het eigenlijk wel goed..."
"Wist je dat de tweede wereldoorlog begon in 1940 en pas in 1945 stopte? Die duurde nóg langer dan de eerste wereldoorlog! Maar hier in Frankrijk hadden de mensen het in de tweede wereldoorlog niet zo zwaar als in de eerste. Weet je hoe dat komt? Nou, tijdens de eerste gingen ze vechten. Toen wilden ze zich niet gewonnen geven, maar in de tweede wereldoorlog hebben ze zich heel snel overgegeven. Ik denk dat ze bang waren dat er weer zo veel mensen dood zouden gaan, dus toen kozen ze ervoor om maar niet zo hard te gaan vechten."
"En dat allemaal om macht, Niek... Kan je je dat nou voorstellen?"
"Nou eigenlijk niet... Je kan wel denken dat je macht over een ander hebt, maar je bent nog altijd vrij om te doen wat je zelf wilt."
"Tot op zekere hoogte wel, Pieka."
"Jij denkt ook macht over ons te hebben, mam. Maar als jij ons op bed legt en wij moeten slapen, dan gaan Amelie en ik toch nog lekker praten. Jij hebt dus helemaal geen macht over ons! En zo was dat ook in de oorlog. Als de mensen nou gewoon hun middelvinger opgestoken hadden en door waren gegaan, dan had niemand de macht kunnen pakken."
"Ik denk dat het in de oorlogen wel iets anders was, maar je hebt ergens wél gelijk!"
"Ja, ik weet wel zeker dat ik gelijk heb. Mensen moeten gewoon niet meedoen. En niemand moet gedwongen worden mee te doen. Klaar!". "Anieka, ik zie jou niet graag in de politiek belanden, maar het zou een mooie plek voor jou zijn."
"Nou echt niet hoor! Ik steek graag mijn middelvinger op en dat zou ik daar niet mogen doen."
"Je bent een bijzonder kind, Piekaatje. Een bijzonder exemplaar."
"Ja mam, met twee hele lange middelvingers!"
"Goed zo, lang houden die vingers!"
"Ik ga bloemetjes plukken voor al die mannen, mam. Ik ga die bij dat monument leggen."
"Goed zo, dat is heel lief van je."
"Ik vind het heel erg voor ze, maar toch vind ik ook dat ze hun middelvinger hadden moeten opsteken."
"Ga jij maar bloemen plukken. Dat is echt heel lief van je."

Anieka trok de mooiste bloemetjes uit het gras, tot ze een mooi bosje had. (Ja, ik weet het - laten staan die bloemen! Maar deze keer vond ik het niet erg, alle bloemen kregen namelijk een mooie bestemming.)
Mijn lieve 8 jarige liep naar het monument en legde haar geplukte bosje neer.
"Deze zijn voor jullie allemaal. Jullie moeten ze wel eerlijk delen. Ik weet niet waar jullie nu zijn, maar als iemand ooit nog tegen jullie zegt dat je vechten moet, moet je gewoon je middelvinger opsteken. Dat zal ik ook doen, alleen niet tegen papa en mama, want dat vinden ze niet goed. Ik ga weg nu. Misschien kom ik jullie nog een keer opzoeken, dan neem ik bloemen mee uit onze tuin. Ok? Nou, doei!"

Met grote stappen liep Anieka naar me toe: "zullen we gaan, mam? Ik ben wel klaar hier."
"Goed idee, Anieka, maar eerst wil ik een knuffel van je. Een hele dikke!"