Binnenkort is het 75 jaar geleden, dat we bevrijd zijn. Vandaar dit begin van het verhaal (zo’n 700 woorden), dat zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog. 

Mijn uitdaging is: Schrijf jij het vervolg hierop?

Samen lopen ze door het bos; de 18-jarige vrienden Jeroen, Jacob en Jos. Ze lopen hier niet zomaar voor hun lol. Het is 1943, het is oorlog en zij zijn ondergedoken. Maar ze zijn verdwaald in hun eigen bos. Het lijkt wel of de vijand hen een loer probeert te draaien. Net alsof ze van alles hebben gewijzigd hier in het bos, de afgelopen nacht.

Plotseling staan ze voor een hoge uitkijktoren. Ze kijken elkaar aan en Jeroen fluistert: ‘Deze stond er gisteren toch nog niet?’ Verschrikt knikken Jacob en Jos hem toe. ‘Nee! Wat heeft dit te betekenen, Jeroen?’, vraagt Jos (eveneens fluisterend).

Dan zien ze voor hun ogen een paar geweren op zich gericht. Ze weten dat ze zijn gesnapt. Het is goed mis! En daar balen ze van. Eigenlijk ziet Jos maar één uitweg. En dat is… handen omhoog en zich overgeven. Precies wat hij dan dus ook doet.

Jeroen en Jacob kijken hem met grote ogen aan. “Wat doe jij nou?”, vraagt Jacob hardop. En nu is het Jos’ beurt om verrast - maar ook verschrikt - zijn ogen uit te kijken. “Zou er dan toch een steekje aan ons los zitten, zoals mijn ouders al zo vaak beweerd hebben?”