Tijd heelt alle wonden........... op deze dag blijkt dat waar te zijn.

Ik ben er niet goed in. Helemaal niet goed in zelfs. Maar enige tijd geleden realiseerde ik mij dat ik verzuip, dat wat ik ook doe het niet genoeg is. En dat ik dus hulp moest vragen ......... vreselijk vind ik dat. Niet voor andere mensen, ik vind dat iedereen dat moet doen hoor, als je er recht op hebt waarom zou je dan niet. Maar daar zit hem dus nu ook in. Ik wil het niet! Ik vind ook eigenlijk niet dat ik er gebruik van moet maken. Eigenlijk zou ik er ook geen gebruik van moeten hoeven maken. De mensen die mijn statussen de afgelopen jaren gevolgd hebben weten ongeveer wel hoe het zit. Dit gaat over de financiële situatie waarin ik in ben beland geheel buiten mijn eigen schuld om. Het enige wat "ik fout" heb gedaan is gaan scheiden van de biologische vader van mijn kinderen. Als alle gemaakte afspraken nagekomen waren dan was ik hier niet in beland en daarom vond ik dat dat ik er eigenlijk geen gebruik van moest maken.

Vandaag toch echt een dieptepunt. Inschrijving voor een activiteit verloopt vandaag en daar had ik dus een aanvraag voor ingediend maar omdat ze blijkbaar heel lang doen om die aanvragen - waar helaas veel mensen gebruik van schijnen te moeten maken - te verwerken heb ik de goedkeuring nog niet binnen. Mondeling wel toegezegd maar alles moet schriftelijk wat ook heel begrijpelijk is dus vandaag dan maar gaan bellen om te vragen wat er mogelijk is. Nou niks dus via die weg, dan moest ik maar .......... tsja en dan zit je dan. Je gunt het je kinderen enorm maar dan moet ik dus wel ............. heel diep ademhalen dan maar en een "mail" sturen. Zo ontzettend pijnlijk vond ik dit. Mail verstuurd en terwijl ik mijn tranen niet meer kan tegenhouden en dus maar laat gaan belt er iemand van de gemeente die een aanvraag voor iets anders aan het beoordelen is. De arme man belde werkelijk op het meest foute moment. Hij kon mij niet in het systeem vinden en dat vond hij raar. Dat kan ik ook begrijpen dat die man dat gek vindt want ik doe alles wat mogelijk is om niet in het systeem te komen. "Maar U leeft van 864,00 euro per maand?" Dat klopt. "Met 4 kinderen is dat toch niet te doen?" Tsja, dat klopt ook daarom heb ik dus ook die aanvraag ingediend, even aangegeven hoe dat is gegaan. "Kunt U nog een specificatie overleggen en .......... " Nee, dat kan ik niet. Ik kan u alleen de bankafschriften laten zien want ......... en dan kan ik weer het ellenlange verhaal vertellen over hoe wat waar en waarom. Steeds weer datzelfde stomme verhaal vertellen. Ik wil het helemaal niet vertellen, en al helemaal niet meer keer op keer. Doordat ik met rechtszaken bezig was om het e.e.a. rechtgetrokken te krijgen was ik dus niet in het bezit van de benodigde papieren en viel ik dus steeds overal buiten de boot. Heel frustrerend was dat trouwens.

Ja, ik leef van 864 euro met 4 kinderen en ik klaag daar helemaal niet over. Daarnaast krijg ik nog wat toeslagen en als ik die bij die 864 euro optel dan kan ik de rekeningen betalen die ik moet betalen. Ik heb geen schulden behalve bij mijn advocaat. Al 5 jaar probeer ik geen schulden te maken en door het begrip dat mijn kinderen hebben is ons dat ook gelukt tot nu toe ......... ik zeg ons want zonder de medewerking van die 4 was het me never nooit niet gelukt, dat weet ik wel .......... ik weet ook niet hoe lang ik dit nog ga volhouden. Mocht mijn aanvraag afgewezen worden dan heb ik dus een mega probleem. In het verleden waren er lieve mensen die zagen hoe ik worstelde en die dan subtiel bijsprongen, door te komen ontbijten en dan voor 4 weken ontbijtspullen bij zich hadden die ze "thuis toch niet op kregen", en toen ik vorig jaar al mijn zomergoed per ongeluk aan een goed doel had gegeven bijsprongen zodat ik toch zomerkleding had om aan te trekken, met Sinterklaas snoepgoed gaven voor de schoenen etc etc etc. Zonder die mensen had het er de afgelopen jaren ook heel anders uitgezien. Af en toe gaf het verlichting op momenten dat ik echt met mijn handen in het haar zat.