Opgesloten in het kattenpaleis.

Ondertussen wordt het er niet echt gezelliger op in het kattenpaleis. Katlief heeft stevig huisarrest. Elke keer als er ook maar iemand in de buurt van de deur komt loopt katlief zo waardig mogelijk (maar toch wel een beetje stijfjes) naar de desbetreffende persoon om deze van kopjes te voorzien. Wie weet als hij zo lief mogelijk doet zullen ze over hun hart strijken en hem toch naar buiten laten. Zo lang hij maar lief is. Dat was althans zijn strategie.

Ondertussen is katlief er toch achter dat dit niet helemaal werkt Of liever gezegd het werkt voor geen ene millimeter. Daar krijgt hij toch wel de balen van en begint een beetje te grommen. Zeker als hij terecht gewezen wordt en terug zijn mandje in gestuurd. Al mopperend en grommend gaat hij na de zoveelste poging weer terug in zijn mandje. De vrouw en de man des huizes zijn hem echt weer eens de baas en van dat koninklijke paleisje is wat hem betreft weinig meer van over. Ze hebben immers ook nooit een kattenluikje geïnstalleerd dus van ontsnappen is echt geen sprake. Zo af en toe hoort hij een mauw buiten en hij weet dat zijn concurrenten in de rij staan om zijn terrein over te nemen. Zo juist hoorde hij weer zoiets, geloof hij. Maar goed. De vrouw des huizes is streng, heel streng. Het enigste wat hij kan doen is zijn op er maar bij neer leggen en hopen op betere tijden...

De man des huizes gaat braaf via de voordeur naar buiten. Niet eens door de achter deur! Daar heeft hij dus ook niks aan! Ja hij krijgt zijn aaitjes, zijn knuffeltjes en daar geniet hij wel van. Alleen zijn vrijheid is hij weer eens kwijt. En als hij dan bij de achterdeur staat dan krijgt hij te horen dat hij maar niet moest vechten! Ja kom op zeg, daar is hij toch kat voor. Zojuist probeerde hij het weer. Heel stiekem glipte hij zachtjes tussen de benen van de man des huizes door en hij hoopte zo dat hij deze keer wel kon ontsnappen maar niets was minder waar. Hij werd voorzicht opgepakt en terug gebracht naar de woonkamer.

De tussendeur werd snel dicht gedaan en daar stond hij dan. Beteuterd op zijn neus te kijken. Hij riep nog en spon dat het een lieve lust was maar niks werkte, de vrouw des huizes gaf hem een voorzichtige aai om zijn krassen heen en kriebelde een beetje aan zijn oor. dat was wel lekker eigenlijk want die wond begon aardig te jeuken. Misschien, dat hij, heel misschien is het toch verstandig om even een dagje binnen te blijven.....