Opsteker

Vanmorgen is mijn oudste dochter (20 jaar)  op zolder op zoek geweest naar de  beschikkingen van de rechtbank ( n.a.v. mijn scheiding van bijna 8 jaar geleden) Ik heb een aantal kopietjes nodig voor mijn jongste dochter (16 jaar) die in december met haar broer, haar vader en zijn vriendin naar Israël (het geboorteland) van haar vader gaat.

De beschikkingen komen te voorschijn,  en onnodige rommel wordt definitief weg gedaan, niet veel later zitten we samen in de woonkamer. 

Ze is bezig met optutten, want ze gaat zo naar een vriendin, en ik, ik bekijk de beschikkingen. “ Alweer bijna acht jaar geleden, wat vliegt de tijd, dat was fijn!”  zegt ze opeens terwijl ze haar mascara opdoet. “Fijn?” vraag ik verbaasd. “ Ja” zegt ze met volle overtuiging, “ wat was ik blij, dat je toen die beslissing nam, soms hoor je wel van kinderen dat ze er vreselijk veel verdriet van hebben. Maar dit was het beste besluit ooit Mam!”

Ik wist wel hoe mijn kinderen over het verleden en de scheiding dachten, maar soms komt er weer even een flinke opsteker, totaal onverwacht..uit de grond van hun hart...! 

Nu ik dit schrijf, is mijn dochter inmiddels naar haar vriendin gegaan, de beschikkingen liggen hier verspreid over de vloer, ik heb ze gesorteerd om ze straks ( aan elkaar geniet) in een map te doen en binnen handbereik weer op te ruimen en ondertussen denk ik aan haar welgemeende woorden, wat een opsteker!