Een verhaal uit de praktijk
De ouderenzorg, komt het nog wel goed?
Mijn opa en oma, lieve mensen, prachtige mensen, maar op een gegeven moment begon hun gezondheid te kwakkelen, zoals dat bij zoveel mensen voorkomt, wanneer ze ouder worden.
Mijn oma kreeg een TIA, dat is een voorbode van een hersenbloeding. Soms komt die hersenbloeding niet, soms wel. In elk geval kreeg ze er nog één en daarna kon ze niet meer praten en lopen.
Deze mensen hadden een duidelijke afspraak, ze wilden niet naar een verzorgingshuis en al helemaal niet naar een verpleeghuis!
Maar het ging niet goed! Er kwam wel dagelijks iemand van de thuiszorg, ook de kinderen kwamen af en toe eens kijken, maar op een keer kwamen de kinderen binnen en schrokken van wat ze aantroffen.
Oma zat te huilen in de rolstoel, onbedaarlijk en opa was nergens te bekennen. De salontafel was omgegooid en het één en ander kapot gegooid! Wat was er hier gebeurd?
Opa was buiten, aan het afkoelen. Hij wist het ook allemaal niet meer. Zijn vrouw kon niet praten en ze had wel gewezen en geluid gemaakt, maar hij begreep er niets van. Zijn geduld was op, hij kon er niet meer tegen!
Aan de andere kant, wilde hij ook niet in een verzorgingshuis gaan wonen, dus er moest iets anders gebeuren. Hij zou zijn vrouw ook nooit alleen laten in een verzorgingshuis of verpleeghuis! De oplossing kwam, oma kon 2 dagen in de week naar de dagbesteding, dan had opa 2 dagen rust. Oma mocht, net als de kleutertjes, knippen en plakken of gewoon helemaal niets doen, maar ze was wel even van huis.
Ze werd zieker en ze moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Niemand nam haar nog serieus, er werd gespeculeerd dat ze dement zou zijn, maar niemand had het nog over een beroerte. Ik heb stellig het vermoeden gehad dat ze niet dement was, maar gewoon een beroerte had gehad en wist waar we over spraken. Anderen spraken met elkaar, over haar hoofd, dus pakte ze vaak een boekje en ging zitten lezen, ze zuchtte dan weleens een keer.
Het ging echter steeds slechter met haar en er moest nagedacht worden over hoe nu verder. De beslissing was al snel genomen. Niemand van de kinderen kon voor haar zorgen, dus moest ze naar een verpleeghuis. Ze wilde dat niet, dat wist iedereen, maar er was niemand die er zich wat van aantrok, ze moest, klaar!
De dag dat ze overgeplaatst zou worden, stierf ze, toen een verpleegster haar kwam wassen.
Gelukkig, ze hoefde niet naar het verpleeghuis.
Opa bleef alleen achter. Hij was zijn rijbewijs kwijt en was afhankelijk van anderen om nog ergens te komen. Ach, in het begin kwamen ze nog wel eens, maar het werd steeds minder. Hij kreeg eten van "tafeltje dek je", maar dat gaf hij aan de hond, dat vond hij niet lekker. Hij was eenzaam, hij miste oma en hij verslonsde een beetje in zijn huisje, er werd nog maar nauwelijks schoongemaakt en die vrolijke opa werd een stille, verdrietige man, die nergens meer kwam.
Toen besloot hij zich, na lang aandringen van zijn kinderen, om zich in te schrijven voor een verzorgingshuis, dat in de buurt in aanbouw was.
Hij stierf, vlak voordat het huis af was. Nee, hij wilde dit niet, maar hij had er misschien nog een paar jaren met leeftijdsgenoten door kunnen brengen, niet meer zo eenzaam.......
Zo zijn er nog een paar verhalen, waar ik niet op detail wil ingaan, maar ook, mensen die in een verzorgingshuis terecht kwamen, toch het onbegrip en één van beiden werd in een verpleeghuis ondergebracht. De ander is in het verzorgingshuis achtergebleven.
Maar nu, de toekomst?
Blijven de ouderen weer thuis, moeten ze weer vanuit het verzorgingshuis naar een gewone seniorenwoning. Kinderen hebben nauwelijks tijd, want eerlijk is eerlijk, de tijd van toen mijn oma stierf, werkten de vrouwen niet en toch lieten ze opa in de steek. Hoe zou dat nu allemaal moeten? En die mensen die helemaal niemand hebben? Moeten die de hele dag wachten tot de zuster weer komt om ze naar bed te brengen of de buurvrouw, of de bouwvakker zonder werk? Hoe gaat het straks met de dagbesteding? Allemaal wegbezuinigd?
Nee, ik kan me niet voorstellen dat het goed gaat komen, het gaat niet goed komen. Beide, bovenstaande gevallen, uitten zich in geweld, door onmacht. Wie is er om deze mensen te helpen en ze bij te staan en te vertellen wat oma bedoelde? Hoe gaan deze mensen de rest van hun leven invullen?
