Over kado´s en aandacht geven

Even een vergelijking. Als ik tegen jou zeg: ´Ik wil dat je mij vaak een kado geeft. En ik wil graag dat het er zó uitziet, zus en zo verpakt wordt en met die frequentie aan mij gegeven wordt.´ Hoe voel je je dan? Of stel het je omgekeerd voor. Als ik jou overlaad met kadootjes, te pas en te onpas, en ook nog verwacht dat je altijd blij bent met wat ik je geef, hoe voel je je dán? 

Tien tegen één dat je antwoord geeft dat in de lijn ligt van ´onvrij´,  ´beklemd´ en ´geclaimd´.  Of je nu de gulle gever bent of de ontvanger van al die gul gegeven kado´s. Want je vindt het vast véél leuker om een kado te geven op het moment dat je daar zelf aan denkt en er behoefte aan  hebt om de ander blij te maken. Zónder dat het van je verwacht wordt. Als de ander jou gaat voorschrijven dat je kadootjes moet geven, dan wordt jou de ruimte ontnomen om er zelf over na te denken en om zelf dat initiatief te nemen.  In het omgekeerde geval, als je degene bent die steeds maar de ander overstelpt met kadootjes, loop je het gevaar die ander helemaal verstikken met je attenties en is het niet meer speciaal voor de ander als je weer met iets aankomt, of het nu een zelfgebakken cake, een lekker luchtje of een nieuwe tas is. 

op commando

In beide gevallen is de andere partij het vroeg of laat een keer zat. Immers, het is niet fijn om op commando kadootjes te moeten geven, of om om de haverklap iets te krijgen terwijl je eigenlijk geen zin hebt om alweer iets te krijgen, want het wordt zo wel erg voorspelbaar, en niet leuk meer. En voelt de ontvanger zich zelfs schuldig omdat die niet de behoefte heeft om meteen iets terug te doen, of zich daartegen verzet omdat hij of zij niet aan die verwachting wil voldoen.