Vond ik net lekker mijn weg op Yoors, moest ik alles weer even laten rusten. Letterlijk rusten, zoals ik alles moest laten rusten, inclusief mezelf…
Twee weken geleden kreeg ik te horen dat mijn lichaam (wederom) geen reserves meer had. Ik wist het eigenlijk wel, want ik was moe, moe, moe. Sinds mijn geboorte hebben mijn hersenen in de ‘knel’ gezeten en daardoor was ik altijd snel moe en had veel vage klachten. Vijf jaar geleden kwam daar een hersenschudding overheen en, met op mijn 16e een kop-staart-botsing, was daarmee het emmertje vol voor mijn lichaam. Ik knapte niet meer goed op na de hersenschudding.
Volgens de huisarts heb ik letsel (bekend onder de naam NAH=Niet Aangeboren Hersenletsel) opgelopen, volgens mij kon ik wel weer door: ‘ik had me immers altijd gered, hoe moe ik ook was’.
Maar nu was het toch anders, waar ik vroeger nog bij kon tanken als ik over mijn grens gegaan was, merk ik sinds de hersenschudding dat mijn accu eigenlijk niet meer oplaadt. Tenminste niet gemakkelijk. En zo gebeurt het dat ik nu voor de tweede keer in deze vijf jaar volledig stil kom te staan. Lichamelijk dan, want reken maar dat het leerzaam is, dus voor mijn gevoel sta ik ook weer volop in groei, ontwikkeling en bewustwording.
Toen ik vijf jaar geleden stil kwam te staan begon ik met het schrijven van mijn boek ‘Over-Leven’, het is bijna klaar, maar ligt nu ook te wachten tot ik de laatste stukken kan schrijven. Soms twijfel ik ook wel of het boek ooit een (happy) einde krijgt. Maar dat laat ik dan maar weer los, want juist het schrijven brengt me al zoveel moois!Omdat ik weet dat er veel mensen zijn die met vermoeidheid kampen (om wat voor reden ook), heb ik besloten te beschrijven welke stappen ik zet om mijn accu toch weer enigszins op te gaan laden. Wie weet zit er ergens een tip bij, waar één van jullie ook wat aan heeft…
Wat ik allereerst kreeg te horen dat is dat ik zoveel mogelijk prikkels moet vermijden. Vandaar dat ik de computer ook zoveel mogelijk uit laat. Mocht ik daarom niet zo vlot op reacties reageren, dan weet je hoe dat komt!
In de komende blogs zal ik steeds een stukje toelichten van de stappen die ik maak om mijn vermoeidheid weer te boven te komen, maar ook stappen die ik zet om mijn hersenen weer beter aan de gang te krijgen. Want ik geloof sterk in het zelf herstellend vermogen van het lichaam en leef dan ook nog steeds in de overtuiging dat het allemaal beter kan worden dan hoe het nu is. (Misschien houd ik mezelf hiermee voor de gek, maar ik vind het ’t proberen waard).
Zo dat dus ter inleiding, ik kom hopelijk gauw terug met een volgens stukje, maar ga nu eerst een poosje plat….
