Moe, moe, moe....... Deel 1

Vond ik net lekker mijn weg op Yoors, moest ik alles weer even laten rusten. Letterlijk rusten, zoals ik alles moest laten rusten, inclusief mezelf…

Twee weken geleden kreeg ik te horen dat mijn lichaam (wederom) geen reserves meer had. Ik wist het eigenlijk wel, want ik was moe, moe, moe. Sinds mijn geboorte hebben mijn hersenen in de ‘knel’ gezeten en daardoor was ik altijd snel moe en had veel vage klachten. Vijf jaar geleden kwam daar een hersenschudding overheen en, met op mijn 16^e een kop-staart-botsing, was daarmee het emmertje vol voor mijn lichaam. Ik knapte niet meer goed op na de hersenschudding.

Volgens de huisarts heb ik letsel (bekend onder de naam NAH=Niet Aangeboren Hersenletsel) opgelopen, volgens mij kon ik wel weer door: ‘ik had me immers altijd gered, hoe moe ik ook was’.

Maar nu was het toch anders, waar ik vroeger nog bij kon tanken als ik over mijn grens gegaan was, merk ik sinds de hersenschudding dat mijn accu eigenlijk niet meer oplaadt. Tenminste niet gemakkelijk. En zo gebeurt het dat ik nu voor de tweede keer in deze vijf jaar volledig stil kom te staan. Lichamelijk dan, want reken maar dat het leerzaam is, dus voor mijn gevoel sta ik ook weer volop in groei, ontwikkeling en bewustwording.