Over mijn theewater

Mobiele telefoons. Ik vind het een mooie uitvinding, gebruik de mijne met regelmaat, maar heb een hekel aan ze wanneer ze voor hun beurt trillen, piepen of praten.

De handzame apparaten zijn onze samenleving binnengedrongen. Bij overmatig gebruik woekeren zij in relaties en wakkeren ergernissen aan. Bij huis-, tuin- en keukengesprekken met bijvoorbeeld een goede vriendin kan dat een beetje vervelend zijn. Je hebt koffie gezet, de koektrommel open op tafel staan en tijd om bij te praten. Als dan een van beide telefoons op tafel begint te bibberen en blijkt dat schoolgaande zoon of dochter contact zoekt, dan neem je toch op.

In zakelijke gesprekken wordt het vervelender. De tijd die is ingeruimd voor overleg zijn kostbare uren en zullen ook als zodanig moeten worden gebruikt. Wanneer vier personen zich stil moeten houden omdat de vijfde een oproep krijgt, die losstaat van hetgeen besproken wordt, kost dat vijf maal vijf minuten à € .... exclusief bijkomende irritaties. Dan praat je -of jouw werkgever- wel anders.

De overtreffende trap van deze twee voorbeelden beleefde ik vorige week. Ik had een afspraak met en bij de huisarts. Halverwege het gesprek ging de mobiele telefoon van de dokter over. Hij nam op. Vond ik vreemd. Vreemder werd het, toen ik een vrouwenstem aan de andere kant van de draadloze lijn vragen hoorde stellen over het gebruik van huishoudelijke apparatuur. Met ontzetting volgde ik het verloop van het gesprek. Ik schat dat het gesprek hooguit anderhalve minuut duurde, en in die tijd heb ik drie keer overwogen mijn tas te pakken om de spreekkamer te verlaten. Drie keer ook gedacht dat ik maar beter kon blijven zitten. Onderweg naar huis had ik al spijt dat ik niet was opgestapt.

Ik zag vanmorgen deze spreuk van Loesje en weet nu, dat ik die ochtend een voortreffelijke kop thee had kunnen zetten. Had ik het maar geweten.