Groeipijn
Het stekkie van de citroengeranium dat mijn vader tot vorig jaar voor me verzorgde, staat stevig in goede aarde. Blijkbaar heb ik wat groen van zijn vingers in me. Ruimschoots een el de hoogte in tijdens de voorbije twaalf maanden. Een mooi en memorabel aandenken aan een man op wiens hoofd maar niets wilde groeien.
Bij iedere wekelijkse waterbeurt weet ik me bewust van het voedende, opvoedende, diepgeworteld en scheutig bovendien. Als ik voorzichtig verkleurde vertakkingen verwijder, verbindt dit ons op zoek naar zonlicht, verwarming, verzorging. Verpotten tussentijds en het leggen van een goede bodem als levenslessen tegen de dorst.
Je bent er al bijna een jaar geweest maar nog nooit uit mijn gedachten. Onkruid vergaat niet, evenmin groeit er gras in een drukke straat. Dat dit bij de buren wellicht groener is, of je het weggemaaid ziet worden voor je voeten, of dat ik nog altijd dezelfde schakering ken.
Wees gegroet, we groeien gestaag. Gedachtengoed in heerlijke herinneringen. Om het gemis te verzachten drinken we er vanavond samen nog eentje, en nog eentje voor onderweg. Even slikken. De jonge en de oude, welteverstaan. Rust zacht.
