Papa's longen waren stuk.

Dat is best wel ingewikkeld want een kind van 4 jaar weet niet wat ernstig ziek zijn is. Het kind weet niet wat kanker is en weet al helemaal niet wat dood gaan is. Buiten dat onze zoon dit in heel snel tempo heeft geleerd moest ik ook nog eens gaan uitleggen waarom papa niet beter kon worden en ik moest hem duidelijk proberen te maken dat papa echt nooit meer terug zou komen. Door onze zoon zijn eigen afscheidsmoment van papa te geven en door te blijven vertellen dat papa dood is en nooit meer thuis komt is dat gelukt. Maar ja wat dan?

Onze zoon kijkt ook graag Shimmer en Shine. Dat is een tekenfilmserie over twee geestjes in training die een vriendinnetje hebben voor wie ze wensen vervullen. Nu wenste onze zoon een keer papa terug. Hij gebruikte de woorden en bewegingen van Shimmer en Shine om papa terug te wensen. Ik liet hem deze wens maken om er dan inderdaad achter te komen dat dit niet zo werkt. Dat doet zeer. Voor onze zoon maar ook voor mij. Ik wist dat er niks zou gebeuren en onze zoon hoopte dat papa natuurlijk gewoon terug zou komen.

Op een bepaald moment was onze zoon weer zo verdrietig en wilde hij papa terug. Ik heb toen uitgelegd dat papa’s longen stuk waren. Nu wist hij al wat de longen doen. Dit had hij een paar keer gezien bij bubbelguppies (juist weer een tv serie) Dus ik ben weer gaan vertellen dat papa heel ziek was en dat zijn longen stuk waren. Je hebt je longen nodig om adem te halen en zonder je longen kun je niet leven. De dokter heeft geprobeerd om papa’s longen weer te repareren maar het lukte niet. Dat was de basis van wat ik vertelde. Ik heb bewust de woorden stuk gebruikt en repareren omdat dit veel duidelijker is. Hij weet dat spullen stuk kunnen gaan en dat je die dan moet repareren. Omdat ziek, kanker beter maken en chemokuur niet echt duidelijk is heb ik dat niet gebruikt. Stuk en repareren spreek wel tot zijn verbeeldingsvermogen. Ik heb het vermoeden dat onze zoon deze boodschap begrepen heeft.  Later als hij groter is mag hij de IC map lezen waar ik die dagen beschreven heb. Elke dag heb ik een brief aan mijn man geschreven. Zo kon ik hem vertellen wat er allemaal gebeurd was en wat hij gedaan had wanneer hij van de IC af kwam. Wanneer hij thuis kwam. Alleen er was geen wanneer meer. Het werd een als en misschien en daarna een nooit meer.

Natuurlijk mist onze zoon papa. De ene dag meer dan de andere dag en als hij weer eens op zijn falie van mij krijgt mist hij papa nog harder dan wanneer er niets gebeurd. Dat gemis mag er zijn en omarm ik. Ik steek mijn hand uit en als hij een knuffel wil mag hij die. Ik zak door mijn knieën en pak hem vast. Hij huilt en vraagt wil jij mij troosten en dat doe ik natuurlijk. Ik spreek over papa en vergelijk hem met papa (en mijzelf met onze zoon) zodat hij weet welke trekjes van papa zijn en welke van mij zijn. Welke uiterlijke kenmerken van papa zijn en welke van mij zijn. Omdat hij het niet kan zien en ervaren vertel ik het. Ik ben mij er van bewust dat hij zijn vader zal moeten leren kennen via andere en via mij. Via de verhalen die ik en andere kunnen vertellen over ZIJN vader.