Ik ben al een keer of 16 op vakantie in Turkije geweest in de meest uiteenlopende plaatsjes maar afgelopen oktober in Ölüdeniz  was voor mij wel een vakantie met een hele mooie ervaring. De eerste paar dagen dat ik daar was, viel het mij op dat ik nog nooit ergens zoveel paragliders bij elkaar gezien. Dag in dag uit, zag ik van zonsopgang tot zonsondergang honderden paragliders. Ze deden de meest uiteenlopende kunstjes ook nog in de lucht. Spinnen of over de kop gaan. Het was een geweldig gezicht. Eerst dacht ik, leuk hoor maar niet voor mij. Ik had wel al een keer parasailing gedaan, dat is met een parachute achter een speedboot hangen. Dat vond ik helemaal niks, zelfs een beetje eng. De hele tijd was ik bang dat de draadjes of het tuigje zou breken. Dit was toch wel wat anders dat paragliding. Er was geen draadje achter een boot of iets dergelijks. Alleen één of twee personen en een parachute. Het gekke is dat, na een paar dagen die honderden paragliders in de lucht te hebben bekeken,  er bij mij toch iets begon te kriebelen. Het begon steeds meer te trekken om het te gaan doen. Daarbij kwam dat er andere Nederlanders in het hotel waren die het gedaan hadden en daar heel positief en enthousiast over spraken. Mijn interesse was in ieder geval toch wel gewekt. Ik besprak het met mijn man en hij zei dat ik het dan moest doen als ik het graag wilde. Iemand uit het hotel zou met mij mee gaan maar die was al een paar keer geweest en die toch af. Mijn man wilde mij toch niet alleen laten gaan dus wij besloten samen om het dan maar te gaan boeken. In de trant van, ach, je moet alles proberen voor je dood gaat. We trokken dus onze stoute maar vooral gedurfde schoenen aan we gingen boeken bij Gravity, dat was degene waar die andere Nederlanders ook geboekt hadden. We hadden mazzel, het is normaal best pittig in prijs maar omdat het einde van het seizoen was, hebben wij 65 euro per persoon betaald. Dat is inclusief verzekering (alsof je daar nog iets aan hebt als je neer stort ;-)), de rit naar het begin punt op de berg Babadağ op 1700 meter, de sprong natuurlijk en video en foto opnames inclusief DVD op HD kwaliteit. Nu er was geboekt en betaald, konden wij niet meer terug......:-).Wij hadden in de avond geboekt voor de volgende ochtend dus we hoefden er gelukkig niet heel lang tegen aan te hikken.  Spannend hoor!

Hier heb je een beetje een idee van het uitzicht vanaf de starthoogte. Je rijdt eerst met een busje de berg op. Deze rit duurt ongeveer 35 minuten. Ik kan jullie zeggen.....ik was bang!!!!! Ik ben  zelf buschauffeur en ik vind het al moeilijk een ander het stuur in handen te geven. Laat staan in een busje op een heel smal weggetje met heel diep ravijn naast je. Ik heb het overleefd (DUH!) en toen ik op 1700 meter op de startplaats  uit stapte zei ik tegen mijn man dat ik blij was dat ik naar beneden mocht met de parachute en niet meer met het busje terug hoefde. Het uitzicht is hier echt prachtig!

Als je op de startplaats bent, op 1700 meter, gaan ze de parachute helemaal uitvouwen. Dan doet de piloot (zo noemen ze degene waar je mee vliegt) een soort rugzak om met een tuig waar hij in zit en waar de mede springer, ik dus in dit geval, in moet. Er is iemand anders om daar ook mee te helpen. Ze doen het tuig om en er wordt aan je uitgelegd dat je moet lopen samen met de piloot. Dit is heel belangrijk, als je niet loopt en je valt, rol je waarschijnlijk met je gezicht over de steentjes de berg af. Het lijkt heel erg maar het valt best mee. Het is echt een paar passen en je hangt al. Je hebt dus je tuig om, de piloot ook achter, je, hij zegt lopen, je loopt, één, twee, drie, vier passen denk ik en we waren los! Wat een geweldig gevoel was dat. Ik was helemaal niet bang. Het was zo mooi om te zien en ik voelde mij zo vrij als een vogel. Mijn man vloog met iemand anders, die kwam mij net voor vertrek nog snel een kus geven en ik ging al. Dat was wel jammer dat ik hem niet kon zien starten maar ja, ja kan niet alles hebben.

Hier zijn we net van de berg afgelopen. Je vliegt (jaja, ze noemen het vliegen) als onervaren iemand natuurlijk nooit alleen, het is altijd een duosprong. Ik had het geluk dat ik wel een hele mooie Turk als piloot had. Niet geheel onbelangrijk als je ongeveer 30 minuten (zo lang duurt het voordat je landt) dicht tegen iemand aan zit in de lucht  ;-). Je ziet hier ook dat we nog boven wat wolkjes zitten.

Tijdens de vlucht zie je zoveel moois om je heen. Ik zag ons hotel,  hotel Turquoise, Ölüdeniz, ik zag de Blue Lagoon, ik zag wolken, de bergen. De ervaring is onbeschrijfelijk. Foto's omschrijven denk ik beter het gevoel dan woorden dus ik plaats er nog een paar.

Loading full article...