Passage in El Guayabo

Ernesto Amador

· 21 Jul 2021

Passage in El Guayabo

#kortverhaal Derde deel De zwaluwen kwamen steeds weer terug en vertrokken. Ramon is voor keer gerijpt. Hij woonde alleen in zijn huis, wat zichtbaar afnam. Hij was arm, nog meer dan Ironelda.

Je hebt geen vertrouwen”, zei ze.

- Bah! Wat geeft het nog meer! „antwoordde hij.

- Als je zegt wat je denkt, laat het dan achter. Je was een goede en vrome jongen. Wil je dat ik een kinderliedje voor je zing??

- Wat geeft het nog meer! „antwoordde hij.

„Ik troost me altijd”, zei ze.

Irnelda, je bent een heilige.

En hij keek haar aan met vermoeide, doffe ogen.
Ironelda zong het lied, maar las het niet uit een boek, omdat ze er geen had, maar uit het geheugen.

- Wat mooie woorden! - zei hij-. Maar ik kon ze niet goed volgen.

Ramon was oud en Elsa was ook niet jong. Ik was al grootmoeder. Het kleine meisje speelde met de andere kinderen van Guayabo, en Ramón benaderde de groep. Elsa's kleindochter schreeuwde en wees erop:

- Arme Ramon!

En de andere meisjes deden hetzelfde.

- Arme Ramon! -ze herhaalden.

Een prachtige ochtend van Pinksteren Ramon stierf. Sindsdien is het al vele jaren geleden. Het huis van de kleermaker staat nog steeds, maar niemand bewoont het. De wind fluit nog steeds in de oude boom; je zou zeggen dat je een lied hoort; als je het niet begrijpt, vraag het dan aan de oude Ironelda, degene in het asiel.

In het asiel leeft hij en zingt zijn vrome lied, hetzelfde lied dat voor Ramon zong. Ze denkt aan hem en bidt voor hem tot God. Ik kon veel vertellen over de verleden tijd, herinneringen die mompelen in de oude boom. Einde