Waar ben ik bang voor?
Gisteren was het inzicht er ineens:
Als niks perfect is, hoef ik er ook niet van te houden.......
Wat een shock.
Mijn hart is gesloten, omdat ik bang ben:
Bang ben om te verliezen, bang voor de pijn
Dus zoek ik redenen waarom ik niet van iemand hoef te houden.
Perfectie. Het is nooit goed genoeg. Ik kan altijd wel een reden vinden waarom iets of iemand niet goed is.
Pas als dat is opgelost, dan is het moment om mijn hart te openen.
Dit is een beperkende overtuiging die mijn geluk in de weg zit, om vrij te zijn, om me veilig te voelen, om rust te ervaren.
Wat gaf het inzicht?
Eerst een beeld van de kudde: ik kwam de hoek om en zag ineens dat alle paarden er prachtig uitzagen. Ik verwonderde me over de stralende energie die om hen heen hing. Het ontroerde me intens.
Ik zag niet meer de kapotte en verrotte omheining, de modder, de vergane glorie van het landje. Dat waren bijzaken en deden niets af aan de overvloed aan pracht en liefde die de paarden uitstraalden.
Daarna liep ik met de honden in het bos en huilde de hele weg.....
Na een tweetal indirecte gesprekken met twee dierbare mensen uit het verleden begreep ik ineens dat ik me door angst had laten bevriezen.
Tijd om te ontdooien
Angst is een illusie
