( Dat gevoel heb ik de komende eeuwen niet meer ondervonden. 

Ik zoek haar nog steeds in elke vrouw. Als de mogelijkheden zo enorm zijn, er geen kans op falen is. Als emotie slechts als buitenstaander beleefd worden. Wanneer een orgasme maar een zielig hoopje zaad dat een niet te vreten ei met moeite weet te bevruchten is. 

Dan is fysiek genot het grote gemis.)

Beginnen bij deel één klik hier

 Mijn ongeduld groeit, mijn wereld wordt geschapen. Wachten, mijn faalbaarheid kan onmogelijk eerder ten toon gespreid worden dan op dat ene apocalyptische moment. Mijn macht groeit, mijn armen reiken verder dan die van mijn ‘meester’ noch immer zonder zijn medeweten. Ik heb deze uitzonderlijke positie verkregen. Maar nooit heb ik voor haar gekozen, ze heeft zich aan mij gebonden. Mijn ik er door doordrongen, mijn zijn er door gedwongen.                                   

Nooit heb ik haast, ik ben altijd waar ik nodig ben. De tijd is rijp voor een nieuwe fase. Mijn nimfen zullen hun sluiers over de wereld spreiden, mijn kinderen doen opgroeien in de mensenwereld. Opdat ik ze later tot mij laat keren, hun schoonheid zal adembenemend zijn evenals hun kroost.

Terug in de veiligheid van mijn plaats tussen dimensies. Daar waar geen enkel oog ooit mijn schim vangt, voor zij weer verdwijnt in de blinde vlek van het goddelijke zicht. Al hier waar ik controle heb over beide werelden, zonder direct contact te maken met een van beide. Hier voel ik  me sterk, niet sterk genoeg voor de geplande confrontatie. Nog een eeuw of langer voor dat het mensdom is doorvlochten van mijn bloed. Mijn bloed draagt mijn wensen, vastgelegd in haar genetica.

Een krijs in m’n hoofd, simpele krachten roepen naar mij. Het ritueel wordt niet correct uitgevoerd, maar haar oprechte smeekbede doen wonderen. Ik daal achter haar neer in de kamer, geruisloos. Zonder dat ze iets kan zien volg ik haar, ze knielt bij elk van de vijf kaarsen. Ik aanvaard mijn aardse lichaam, zodat de cirkel van zout, rondom het pentagram, mij niet deert. Dan stap ik zichtbaar en enigszins verlicht de kring binnen. 

“Sta op vrouw!”  Het is alsof het geluid de hele kamer vult. Het trilt nog steeds terwijl ik zwijg. De vrouw werpt zich voor mijn voeten, ik ben uw dienaar herhaald ze, als was het een mantra. Ik leg mijn hand op haar schedel en kalmeer haar. Ik voel hoe ik alles in haar gedachte in m’n hand houdt. ”Duivel eindelijk, voor mijn naderend einde gezegend door de duivel. Ik ben geslaagd aanvaard door de meester.”

Haar in de waan latend ontsteek ik met een knipoog de rest van de kaarsen in de kamer en dim ik de lampen. De schaduwen dansen al. “Ooit gedanst met de duivel in vaal licht?” Het teveel aan kaarsen dooft bij het tuiten van m'n lippen. De muziek zwelt aan, ik neem haar en leidt haar.  De volledig verbijsterde vrouw volgt trouw. Helaas gratieloos, en dus verdwijnt de muziek, voorzien we de lampen maar weer van stroom en vervolgen we de inwijding. 

Zij zal de beschermvrouwe mijner kinderen worden. Ik strijk met m’n hand over haar derde oog, ze zakt in elkaar, alle spieren volledig verlamd in mijn grip. Haar geest neem ik mee naar de wereld tussen de dimensies, al waar ik haar in alle rust kan trainen. De vrouw, al een eeuwigheid eenzaam, geen nazaat, geen familie, geïsoleerd en geobsedeerd door ’t onbekende.

Logisch als de rest je niet wil kennen.

Nimmer zul je ouder worden, nog grijs zijn of rimpelen. Eeuwig zul je de schoonheid zijn die je wenste in afzondering. Tot je dood hoef je nooit meer eenzaam te zijn. Ik vervul haar liefste wensen stuk voor stuk. Ik schenk haar mijn kinderen. Zij zal ze onderwijzen in wat zij niet begrijpt, maar geweldig uit kan leggen.