Perial: Gevangene van een Duivels Dilemma - Deel 2

(Na mijn dwalingen in de dieptes van de aarde werd het tijd om de wereld weer eens van buitenaf te zien. Mijn rol lag buiten deze gewelven, buiten de ondergrondse gemeenschap. Ik bleek meer te hebben ontvangen dan ik aanvankelijk merkte. Behalve de schijnbare schoonheid deden velen nieuwe krachten een eerste pogingen zich te doen gelden. Het allerbelangrijkste was de mogelijkheid alle portalen zonder problemen te kunnen betreden. Zodoende heb ik de mogelijkheid te komen waar zelfs de goden niet kwamen. Vanwaar deze onmetelijke gave, hoe houdt ik haar verborgen? )

Beginnen bij deel één klik hier

Zoekend naar de destructieve adrenaline ontmoet ik de meest vulgaire persoonlijkheden. Mijn aura vangt ze en leidt hun zoektocht naar de kille dieptes van mijn zieke ziel. Onwetend zijn ze, enkel aanwezig op hun eigen niveau. Onbewust van mijn wereldbeeld en hun rol.

Afgemat en afgemaakt. Ik terg hun jonge lichamen, hun geesten verwikkeld in vruchteloze fantasieën. Illusies, die ik uit laat komen. Slechts in hun gedachten het beeld bevestigen is genoeg. Ik ben de droom in de werkelijkheid. De nachtmerrie als de tijd komt. De vertrouweling bij het eerste onheil.

Het schone aan de dodelijke diepte van mijn ziel is de weerspiegeling van alles wat gekaatst wordt, opdat de zender ontvanger wordt van zijn eigen slechts ´licht´ vervormde boodschap.

Bevestiging is alles waar naar gezocht wordt. Terwijl de chaos in de eenheid, het onttrekken aan de natuurlijke orde, zoveel boeiender is. Mogelijkheden zijn uiteindelijk altijd werkelijkheden, in verleden, toekomst, volgende of vervlogen dimensies.

Het leven een doelloze zoektocht op een ten dode opgeschreven planeet. De mens zijnde een ras dat z'n eigen laat creperen ten bate van de overvloedigheid van de anderen. Waar leven enkel telt als je mens bent en dan nog enkel als je geld hebt. Daar het slijk alles bepalend is, zal ik slijk zijn. Daar waar liefde opbloeit, zal ze sterven. Vroeg of laat zullen tranen de momenten bederven, die voor eeuwig mochten duren.

 Nooit zal ik meer herinneringen dragen aan een leven dat zich snel doet vervagen. De aarde niet meer vanuit menselijk perspectief te hoeven aanschouwen. De kracht om te mogen beschikken over leven en dood. Tijdloos onder de sterfelijken, geregenereerd om de straf te executeren. Om de pijn van de aarde te vertolken naar menselijk lijden.

Entiteiten, die wij niet wisten te waarderen, zullen zich tegen ons keren.  We sterven een dood met natuurlijke oorzaak.

Gekozen door de sterren, koos ik voor de sterren. Nooit meer weder te keren, nooit meer zielenpijn, nooit meer een vreetfestijn. Enkel nog realiteit, inzicht op het hoogste niveau, doelmatigheid zonder dogma’s. Eigen kracht en oprechtheid, geen kans op onechtheid.

 Ieders rol bekend, elk gevecht een schaakspel met afgezanten als pionnen en een plaatsvervanger op de zetel van Hij die de wereld zijn rug toekeerde.