Perial: Gevangene van een Duivels Dilemma - Deel 6

(Mijn rol is me duidelijk, mijn taak onmogelijk. Toch is zij het enkele doel van deze keus. Ik moet me wapenen, mijn leger moet groeien. Zij zal de heersende klasse vormen, opdat hun voorwendsels opgevolgd worden door de massa. De massa die mij nooit waardeerde zal mij uiteindelijk van de kracht moeten voorzien.)

Beginnen bij deel één klik hier

De herinnering aan het meisje, naast mijn ik lichtjaren hier vandaan, komt boven. Haar lichaam rust daar nog steeds naast het mijne. Wat doet ze hier in mijn gedachten. Ik ban haar uit en vervolg mijn lessen. Oneindigheid bezit enorm veel wijsheid, alle wijsheid is terug te voeren op en paar sleutelbegrippen. Enkel het overzicht is van belang. De mens laat zich zo makkelijk sturen en afleiden. Zo verliest zij de werkelijke simpelheid van overleven makkelijk uit ‘t oog.

Aanpassen is overleven, niet aanpassen is leven. Het werkelijke plaatje heeft weinig waardering voor individuen. Er zijn simpelweg 2 soorten. Zij die nodig zijn voor de overleveringen en zij die overleven om de overlevering door te geven.                                                                        

Mijn zijn deel van een verhaal waar weinige nog weet van hebben. Op eigen initiatief stortte ik mij in ‘zijn’ armen. Mijn ziel niet vol van overgave, maar verblind door de waarde van mijn ziel toch opgenomen in zijn domein. De zoon van de sterren in bezit van de heer van de aarde. De beschermeling zijner vrouwe overgeleverd aan zijn grillen. Tenminste als hij hem de verzochte taak toebedeelde. Wat de gehoornde niet belemmerde zijn eeuwenoude wens, het kind van de sterren en de zon onderdeel te maken van zijn zwarte legioen, te vervullen.

Ik wou geen andere rol dan de verzochte, nu deze de mijne is geniet ik van de charme van het vrijers bestaan. Zonder wroeging, zonder  angst. Zeker van het gewenste resultaat voor ik aanvang. Ik vervul haar wonderschoon, mijn rol als duistere engel met aardse banden. Maar nimmer was ik de zijne noch de hare, beide blind voor mijn werkelijkheid.

De wisseling van dimensies is heerlijk. Ver weg van hier kruipt zij nog even dicht tegen me aan, slaat haar been over me heen en kust me in m’n nek. Haar tong volgt mijn ruggengraat, zacht en warm splijt ze mijn rug met een laagje speeksel door midden tot aan m’n billen. Zachtjes vervolgt ze haar weg aan de binnen kant van mijn dijen. Ze kust haar weg terug naar m'n lippen, glimlacht haar onschuld bloot.

Even weet ik mijn plaats niet, een tiende van een seconde verbouwereerd door een menselijk gevoel. Onsmakelijk zelfs wanstaltig, maar zeker wel aanwezig. Mijn armen glijden over haar lichaam, ze stralen gemaakte passie door haar vezels en atomen. Als was in mijn armen kronkelt ze, dichterbij dieper in mij. Haar tong rusteloos in mijn hals, wanneer haar tanden zich niet vastbijten in mijn vlees.