(Mijn keuze voor de oude vrouw blijkt zeer geschikt. Haar rotsvaste geloof in mij neemt al haar vragen weg. Ze volgt elke opdracht hoe waanzinnig ook op, zonder ook maar even uit haar balans gebracht te worden. Haar vertrouwen in mij geeft voldoening, een bijkomstigheid van mijn menselijk verleden. Iets wat mij meer en meer dwars zit. Al eeuwen heb ik afscheid genomen van mijn menselijke omhulsel om één te worden met de sterren. Toch draag ik diep in mij nog immer sporen van mijn afkomst.)
Beginnen bij deel één klik hier
December 100 jaar later,
Ik mag me de trotse vader noemen van honderdduizenden dochters en zonen, opgevoed door vrouwen met de smaak van wraak eeuwig op de tong. Zij zullen de kinderen voeden met haat. Haat jegens de man die ze in de enorme leegte achter liet, waaruit ze zich nooit konden bevrijden en waar ze tot het einde van hun tijden mee geconfronteerd zullen worden. Dankzij de wreedheid van de voortplanting leef ik in vele vormen.
En in de jonge levens van mijn kroost zal de dag komen dat zij haar ontmoeten, hun beschermvrouwe.
Xasandra, bestaande uit blauwe ogen, engelen haar en gracieus en lenig lichaam, zij was de dochter van de donkerharige danseres. Ze leek in niets op haar nog op mij, ze leek op de mooiste vrouw van de wereld voor ze een vrouw wordt. De linten in haar haar, de schittering van de palletjes in het zonlicht, ze hinkelt op de stoep.
Ze stopt gestoord door de schaduw op de stoeptegels. Ze kijkt omhoog recht in de oude ogen, staande in het gezicht van een jonge vrouw. Ergens in die ogen ziet ze zichzelf. Schimmen uit het verleden en flitsen van de toekomst.
De vrouw neemt haar hand, kindje heb je goed gekeken, weet dat je hem nooit zult vinden. Vecht voor de allerhoogste plek, als je wilt vinden wat je moeder verafschuwt. Dan legt de vrouw een hand op het hoofd van het meisje. En verzorgt zo de dromen waarin zij zal ontdekken waaruit haar moeders een afschuw voortkomt. Het verlies van iets ongrijpbaars dat vervulling biedt van geest en lichaam en dat een volledige eenheid en angstloosheid creëert. Iets wat de mens sinds het paradijs niet meer kent, de onverbondenheid met god staat dat al eeuwig in de weg.
De oude ogen zijn altijd bij haar dochters. Waar ter wereld zij ook geboren worden. Mijn aanbidster zal ze vinden en vervullen van overtuigingen die de funderingen zijn van mijn wereldorde.
Mijn gedachten houdt ik onmetelijk ver van ‘Hem’, toch ben ik af en toe angstig dat hij ze zal vinden. Al zijn verstopt in één van de verste uithoeken van mijn aanwezigheid. Ik bezig ze enkel aan de ondoordringbare randen. Daar waar de kosmos net geboren is en alle atomen zich nog moeten hechten, waar niks tastbaar is, zo ook mijn gedachten niet.
In bezit van duizenden zonen en dochters, communicerend als eenheid, onafhankelijk van elkaar strevend naar hetzelfde doel. Zij zullen de wereld leiden. Het vuur zal branden, leven dient geleefd te worden ten koste van het leven. De angst voor de dood duurt te lang. Nu nog zijn vele in de greep van deze onoverkomelijkheid. Zij zullen blijven slapen, om onwetend te kunnen sterven.
Mijn kinderen zullen zieners zijn, in bezit van een visie, onbewust strevend naar de hoogste positie, maar niet gefocust op aanzien. Ze zullen bezit nemen van de knooppunten in de wereld. Zij zullen in staat zijn de wereld van nieuwe overtuigingen te voorzien. Mijn naam hoeft niet uitgesproken te worden, dient zelfs niet gekend te zijn. Alles om niet tot ‘zijn’ oren door te dringen. Vervuld leven volgens mijn idealen zullen ze mij voeden, zich ontwikkelen tot meer dan de mens ooit van zichzelf verwacht had.
Next Step > >
<< Previous step
<< Begin vanaf deel 1
