Perrongeluk: de zonnebloem
Steven van Beek tekent verhalen op vanaf het stationPerrongeluk
Een blonde vrouw van begin dertig heeft zojuist een cappuccino bij me gehaald. Ze neemt rustig de tijd en leunt ontspannen tegen het tafeltje waar ook de suiker en melk ligt. Ze ziet dat een man van begin twintig mijn kant op komt. Wat direct bij hem opvalt is de enorme, knalgele zonnebloem die hij bij zich heeft.
Voordat hij bestelt, legt hij deze voorzichtig voor zich neer. De vrouw zoekt intussen oogcontact met de man en als ze deze eenmaal gevonden heeft, kijkt ze vol bewondering naar de zonnebloem. “Wow, wat een prachtige plant is dat toch. Ik vind zonnebloemen altijd zó mooi”, flirt ze een beetje.
De man brabbelt een soort ‘dank je wel’, maar weet niet echt hoe te reageren. Hij grijnst ongemakkelijk en betaalt voor z’n bestelling. Ondertussen broedt hij duidelijk op een betere reactie. Hij pakt de zonnebloem weer, ruikt eraan en trekt een vies gezicht.