Perrongeluk: Limburger
Steven van Beek tekent verhalen op vanaf het stationPerrongeluk
“One coke please”, murmelt de man wat afwezig. Ik pak een cola en noem de prijs: “Two twenty please”.
Hij kijkt me vragend aan, zijn hand al in zijn portemonnee. “Two euros and twenty cents, please”, verduidelijk ik.
Wederom kijkt ie me vragend aan.
Hmm.
Vroeg hij het wel in het Engels? “Zwei zwanzig, bitte?”, probeer ik. Wederom kijkt hij niet begrijpend. “Deux euro vingt, s’il vous plait?”, luidt mijn volgende poging. Nog geen begrip, waardoor ik enigszins machteloos hoop dat hij het vijfje dat hij vast heeft gewoon neerlegt. “Spreekt u ook gewoon Nederlands?”, vraagt de man in het plat Limburgs.