Pesten is een 'no go'

Daar ben je dan, nog maar drie jaar en je gaat naar de peuterspeelzaal. Jong, erg jong. De al wat oudere kinderen en ik bedoel hier die van een jaar of vier die dus één jaar ouder zijn, pesten al dat het een lieve lust is. Ik hoorde dit van iemand uit mijn buurt en stond te stuiteren van woede. Pesten hoort niet. Nu niet, dan niet en nooit niet.

Ik vraag mij dan dringend af wat er in zo’n kind omgaat wat pest en wat er om gaat in dat kleine oh zo nog jonge koppie van een drie jarige. Mensen kinderen nog aan toe, dit is toch niet normaal meer? Eigenlijk sta je al veel te jong alleen in deze keiharde wereld. De wereld waar de rechten schijnen te gelden van de brutaalste. De lammetjes volgen wel, als je niet volgt, ben je de pineut.

In wat voor wereld leven wij eigenlijk? Ouders en de schoolleiding leren de kinderen al vroeg om respect te hebben voor ieder ander kind, ongeacht huidskleur, kleur haar, ogen, gezicht en kleding. Zo moeten kinderen leren geen onderscheid te maken en geen vooroordelen te hebben over een kind dat bijvoorbeeld net even ietsje anders is. Het pesten is helaas nog steeds orde van de dag. Het is echt verschrikkelijk wat kinderen elkaar aan kunnen doen.

Pesten is tegenwoordig net zo normaal als het krijgen van jeugdpuistjes, het hoort er schijnbaar bij. Ik blijf erbij dat pesten een ‘no go’ is. Pesten komt voort uit vooroordelen, kijk maar eens naar jezelf. Plaats jij ook niet snel iemand in een bepaald hokje, als je een nieuw persoon leert kennen? Dit hokjes gedrag wordt er dus al met de paplepel ingegoten. Ieder mens overschreeuwt zijn of haar onzekerheid door met veel bravoure op te treden, bevestiging zoekend bij een ander, waarbij waardering niet mag ontbreken. Ze maken onderscheid, als er één iemand knap is, moet er ook een lelijk eendje zijn. Ga je hier niet in mee, dan ben je anders, met alle gevolgen van dien.