Soms...

Soms zou je willen dat je nergens over na hoeft te denken. Niet over wat je zegt, niet over wat je schrijft, niet over de mensen om je heen. Niet hoeven na te denken over wat je schrijft, wat je aan het papier of het wereld wijde web toevertrouwd. Soms zou je willen…

Vandaag heb ik zo’n moment. Voelde mijn ‘veilig’ hier op yoors. Dacht niet na over wat ik zei, wat ik schreef, wat ik deed. Eigenlijk was ik hier zo vrij als een vogel, of althans, zo voelde ik mij.

Natuurlijk weet ik dat mensen mee kunnen lezen, dat mensen kunnen (en trouwens mogen!) reageren. Hoe meer hoe liever, om het zo maar eens te zeggen.

Maar vandaag voel ik mij geblokkeerd.

Iets, of eigenlijk iemand, weerhoudt me om juist dat gene te schrijven, te zeggen, te denken, wat ik eigenlijk zou willen delen. Zou willen toevertrouwen aan jullie. Maar het stagneert. 

Al weken heb ik een onbehaaglijk gevoel namelijk. Een gevoel dat ik aan het verliezen ben. Een gevoel om dat gene te verliezen wat zo aan mij verwant is. 

Nee, niet vrouw en kinderen, gelukkig niet.

Maar het is wel familie. Familie die uit elkaar aan het vallen is. Gelukkig hebben we mama nog en we houden van haar, zielsveel! 

Maar wat als mama er niet meer is? Dan is het gedaan met ‘de familie’. Er zijn al weinig, tot geen contacten en de contacten die er zijn hebben ‘slechts betrekking’ op mama. En verder, verder niets…

Er is geen samenhang, er is geen interesse in elkaar. Hoe het op het werk gaat, zal me een biet wezen. Nee, het werkelijk: ‘Hoe is het met jou?’ ‘Wat houdt je bezig’? Het is er niet meer.

En dan kom je er ineens achter, dat ook je familie hier mee kan kijken en zou kunnen reageren…

Heel eerlijk: het benauwd me!

Ik heb geen zin meer in gezeur, geen zin meer in ‘de problemen van het gezin’. Geen zin meer in het gezanik en gezeik over ‘het werk’. Ik werk al jaren niet meer en dus ben ik daarover gauw uitgepraat.

Ach weet je, misschien is het wel goed zo. Misschien is het ‘gluren hier’ wel een klein beetje ‘geïnteresseerd zijn in mij’. En misschien is dat wel goed, weten ze: ‘er is nog leven in de brouwerij’.

En misschien moet ik dan maar op deze wijze laten weten: ‘Het gaat goed met mij’, tot op zekere hoogte dan.

Ach, soms zou je gewoon willen…

Tot (weer-) ziens, het ga je (jullie) goed!