In het eerste deel van dit korte vervolgverhaal zagen we hoe het roetveegpietje in Nederland achterbleef en bij de kerstman terechtkwam.

Hoe gaat het verhaal in dit inmiddels 3e deel verder...?

De kerstman en Rudolph staan met PIsa bij hun boom. Ze hebben de armen van het roetveegpietje stevig op de rug gebonden. De beide voeten hebben ze met touwen aan de arreslee vastgezet.

Ik heb je wel eens gezegd dat de kerstman ervan houdt om kinderen een plezier te doen, zegt Rudolph. Maar het liefste ziet hij kinderkopjes in deze boom.

Vandaag is het zover. De aloude goden zullen blij zijn dat ze eindelijk – na vele eeuwen – weer eens een mooi offer krijgen. Ik ben blij de wens van de kerstman te vervullen, zoals hij in al die eeuwen vele wensen heeft vervuld.

Rudolph neemt een stevig touw en bindt dat strak om de nek van het kleine roetveegpietje. De angst in de ogen neemt duidelijk zichtbaar toe, als Rudolph haar tegen de boom zet en het touw over een tak gooit.

Ter ere van Wodan offer ik jouw mooie roetveeg kinderkopje. Met die woorden trekt Rudolph haar met het touw omhoog de boom in.

Op datzelfde moment gebeurt er in het Italiaanse Pisa een wonder van wereldformaat. Zeg maar gerust een wereldwonder.

De plaatselijke toren, die vele eeuwen zo spreekwoordelijk scheef stond komt in beweging. Langzaam maar zeker komt hij rechtop te staan.

De goden zijn blij dat ze eindelijk weer de aandacht krijgen die ze verdienen, zegt Santa Claus. En dat met slechts één zo’n kinderkopje.

Wat zal dat wel niet worden als we de komende dagen de hele boom op deze manier versieren…?

Rudolph begint vergenoegd te glimlachen. Ja, dat wordt een groot feest vol licht en vreugde. Eindelijk, na al die honderden jaren…

Maar, Santa, hoe gaan we dit grote nieuws wereldkundig maken?