Pluk de dag

De laatste keer dat ik haar zag was ze dood. Dat ze niet oud zou worden wisten we altijd. Zelf had ze zich voorgenomen: ik ga de vijfentwintig halen. En dat lukte. De jaren die daarop volgden noemde ze haar bonusjaren. Voor elke nieuwe dag was ze dankbaar. Ik ken niemand die zo intens leefde als zij. Zo optimistisch, zo blij. Haar motto: pluk de dag!

Toen haar krachten duidelijk afnamen en de tussenpozen tussen de ziekenhuisopnames korter werden, vond zij het mooi geweest. Haar wensen voor de periode na haar overlijden en de uitvaart liet ze vastleggen. Tot in de kleinste details.

Ze lag opgebaard in haar eigen woonkamer. Ik ken niemand die zo mooi dood was als zij. Haar grote bos haar. Haar knalpaarse jurk. De felle make-up die haar beste vriendinnen hadden verzorgd. Knalrode nagels. Maar vooral: die tevreden glimlach op haar gezicht.

De soundtrack van Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain - haar lievelingsfilm - draaide op de achtergrond. En tijdens de uitvaart. Ik kan niet met droge ogen naar de muziek luisteren. Maar tegelijkertijd ben ik dankbaar voor het leven dat zij had en voor de les die ze me leerde. Pluk de dag.