Voor Fritsie

Op een ander blog schreef ik eerder al over de ondeugende rode kater Fritsie. Onlangs las ik dat deze site niet meer online komt en dus probeer ik de blogs zoveel mogelijk te herschrijven en te actualiseren. Fritsie, een bijzondere kat, die heel veel harten heeft veroverd verdient zeker een plekje tussen mijn blogs.

Kat met drie poten

Ik zak op de bank als ik het bericht op Facebook lees. Fritsie, de rode kater op Facebook is overleden. Aangereden door een auto. Fritsie, die vals aangevallen werd door een hond en daar zo slecht aan toe was dat hij nog maar drie poten over had. Ondanks dat liet hij zich niet uit het veld slaan. Hij opende een eigen fanpagina op Facebook en had uiteindelijk meer dan zeshonderd likes. Dat is heel wat voor een kat! Dunya vindt het zo zielig voor Fritsie dat hij is geopereerd en een poot moet missen, dat ze hem een kaartje stuurt. Daar is die malle kat erg blij mee. Hij verzekert Dunya dat hij geen pijn meer heeft en dat hij inderdaad ook heel boos is op die nare hond, maar dat hij zich wel redt met drie poten.

Selfies met de aaifoon

We leven dagelijks mee met de avonturen van Fritsie. Als op een dag op Facebook staat dat hij niet is thuisgekomen en dat zijn baasjes ongerust zijn, schrikken we. Gelukkig komt later de verlossende boodschap dat hij terecht is en in orde. Pffff, een pak van ons hart. Fritsie plaatst trouw selfies met zijn aaifoon. Als Dunya een foto voorbij ziet komen zegt ze altijd: “Oooh Fritsie, ik hou van jou!” Dat ritueel kan ik wel dromen, maar het blijft leuk.

Verdrietig nieuws

“Kom, we moeten gaan” spoor ik Dunya aan als ik haar later die dag ophaal van de BSO. Ze treuzelt. Volgende week kan ze ook niet en eigenlijk wil ze tot sluitingstijd blijven. Dat scheelt niet zo heel veel, want het is al zes uur geweest. Afscheid nemen van de ruimte, de juf, dat vindt ze altijd jammer. Als we eindelijk in de lift zitten naar beneden, zeg ik dat ik verdrietig nieuws heb. Ik kan het maar beter meteen zeggen en dan naar huis fietsen. Dan heeft ze meteen frisse lucht en afleiding. “Wat dan?” vraagt ze geschrokken. Ik zoek het Facebook-bericht op mijn telefoon. “Lees maar” zeg ik dan.

Geen rotkat

De liftbel gaat. We zijn beneden. Dunya staat met moeite op van het stoeltje en sjokt naar buiten, alsof haar benen ineens heel zwaar zijn geworden. Ik zie dat ze haar tranen wil bedwingen, maar waarom eigenlijk? Dus ik sla een arm om haar heen en dan komen de tranen alsnog. “Waarom nou Fritsie?” huilt ze. “Als het een andere kat geweest was….” begint ze. “Dan waren er nu andere mensen heel verdrietig geweest” zeg ik zacht. “Niet als het een rotkat was geweest!” roept ze boos. “Waarom is hij niet in de tuin gebleven? Waarom moest hij zo nodig verder weg gaan?” Ik schud mijn hoofd. “Omdat katten graag op avontuur gaan. Dat maakte Fritsie ook zo leuk, dat ie lekker eigenwijs was en gekke acties uithaalde. Het is alleen zo sneu dat het zo afloopt” zucht ik.

Fritsie knuffelen

Steeds opnieuw komen de tranen. Ik begrijp het zo goed! We hebben hem nog nooit gezien, maar door de vele foto’s en berichtjes op zijn pagina, lijkt het net alsof we hem heel goed kennen. Het is alsof Dunya mijn gedachten raadt: “Fritsie is toch de kat van Martin Fuller?” vraagt ze. Ik knik. “En ook van Mariska”, maar die hebben we op dat moment nog niet ontmoet. “Ik mocht nog een keer met Fritsie knuffelen” snikt ze. “Ja, dat hebben we te lang uitgesteld” bevestig ik. “We kunnen toch wel een keer langsgaan, ook al is Fritsie er niet meer?” vraagt ze dan. “Ja, natuurlijk!” zeg ik. “Sterker nog: we gaan binnenkort op kraamvisite!” Haar gezicht klaart op: “Echt?” Ik lach: “Dat heb ik je echt wel verteld hoor!”

Genieten van herinneringen

De beste remedie tegen verdriet is om te blijven genieten van de mooie herinneringen die je hebt. We kijken dan ook de volgende dagen vaak naar de foto’s en filmpjes op de fanpage van Fritsie. Malle, lieve, grappige Fritsie. Die wist als kat met drie poten toch maar mooi de harten te veroveren van honderden mensen. “Ik hoop dat ie in de poezenhemel met al zijn vriendjes kan spelen en weer kan rondrennen op vier poten” verzucht Dunya. Dat is een mooie troostende gedachte.

Willem

Eerst lijkt het erop dat de Facebookpagina wordt gesloten. Dunya is daar ook verdrietig over. “Al die mooie foto’s van Fritsie, gaan ze die wel bewaren?” wil ze weten. “Vast wel! Die hebben ze natuurlijk op hun computer of hun eigen ‘aaifoon’!” Gelukkig blijkt later dat de pagina doorgaat. Sterker nog: Er komt een ander katje. Met dezelfde kleur, maar met vier poten en een andere naam: Willem. Die neemt het over. We kunnen blijven genieten van gekke foto’s en filmpjes van deze rode kat. Dat verzacht het verdriet. 

Kraamvisite

Een tijdje later gaan we op kraamvisite. Mart is geboren. Dunya vindt het leuk hoor, een baby. Ze wil hem ook op schoot en knuffelen. Maar…. daar is ook Willem. Die moet ook geknuffeld worden en als hij niet op schoot wil (baby’s zijn dan toch wat makkelijker dan katten) volgt ze hem door de woonkamer. Ze lacht om dat leuke katje dat ze in elk geval wel geknuffeld heeft. Dat neemt niemand haar meer af. We praten over Fritsie, wat er met hem is gebeurd en wat hij heeft meegemaakt. Het blijft verdrietig, maar knuffelen met Willem maakt veel goed. Het is nu twee jaar geleden en het wordt tijd voor een herhalingsknuffelsessie. Dat moeten we dan maar een keer plannen. Mart is ook geen baby meer, dus ik ben in elk geval wel benieuwd hoe hij gegroeid is. Het zal nog wel even duren, maar het komt op ons to-do lijstje.