Voor Fritsie

Op een ander blog schreef ik eerder al over de ondeugende rode kater Fritsie. Onlangs las ik dat deze site niet meer online komt en dus probeer ik de blogs zoveel mogelijk te herschrijven en te actualiseren. Fritsie, een bijzondere kat, die heel veel harten heeft veroverd verdient zeker een plekje tussen mijn blogs.

Kat met drie poten

Ik zak op de bank als ik het bericht op Facebook lees. Fritsie, de rode kater op Facebook is overleden. Aangereden door een auto. Fritsie, die vals aangevallen werd door een hond en daar zo slecht aan toe was dat hij nog maar drie poten over had. Ondanks dat liet hij zich niet uit het veld slaan. Hij opende een eigen fanpagina op Facebook en had uiteindelijk meer dan zeshonderd likes. Dat is heel wat voor een kat! Dunya vindt het zo zielig voor Fritsie dat hij is geopereerd en een poot moet missen, dat ze hem een kaartje stuurt. Daar is die malle kat erg blij mee. Hij verzekert Dunya dat hij geen pijn meer heeft en dat hij inderdaad ook heel boos is op die nare hond, maar dat hij zich wel redt met drie poten.

Selfies met de aaifoon

We leven dagelijks mee met de avonturen van Fritsie. Als op een dag op Facebook staat dat hij niet is thuisgekomen en dat zijn baasjes ongerust zijn, schrikken we. Gelukkig komt later de verlossende boodschap dat hij terecht is en in orde. Pffff, een pak van ons hart. Fritsie plaatst trouw selfies met zijn aaifoon. Als Dunya een foto voorbij ziet komen zegt ze altijd: “Oooh Fritsie, ik hou van jou!” Dat ritueel kan ik wel dromen, maar het blijft leuk.

Verdrietig nieuws

“Kom, we moeten gaan” spoor ik Dunya aan als ik haar later die dag ophaal van de BSO. Ze treuzelt. Volgende week kan ze ook niet en eigenlijk wil ze tot sluitingstijd blijven. Dat scheelt niet zo heel veel, want het is al zes uur geweest. Afscheid nemen van de ruimte, de juf, dat vindt ze altijd jammer. Als we eindelijk in de lift zitten naar beneden, zeg ik dat ik verdrietig nieuws heb. Ik kan het maar beter meteen zeggen en dan naar huis fietsen. Dan heeft ze meteen frisse lucht en afleiding. “Wat dan?” vraagt ze geschrokken. Ik zoek het Facebook-bericht op mijn telefoon. “Lees maar” zeg ik dan.

Geen rotkat

De liftbel gaat. We zijn beneden. Dunya staat met moeite op van het stoeltje en sjokt naar buiten, alsof haar benen ineens heel zwaar zijn geworden. Ik zie dat ze haar tranen wil bedwingen, maar waarom eigenlijk? Dus ik sla een arm om haar heen en dan komen de tranen alsnog. “Waarom nou Fritsie?” huilt ze. “Als het een andere kat geweest was….” begint ze. “Dan waren er nu andere mensen heel verdrietig geweest” zeg ik zacht. “Niet als het een rotkat was geweest!” roept ze boos. “Waarom is hij niet in de tuin gebleven? Waarom moest hij zo nodig verder weg gaan?” Ik schud mijn hoofd. “Omdat katten graag op avontuur gaan. Dat maakte Fritsie ook zo leuk, dat ie lekker eigenwijs was en gekke acties uithaalde. Het is alleen zo sneu dat het zo afloopt” zucht ik.