Heel herkenbaar hoor! Je trekt je niet voor niets even terug. Die appjes voelen dan als terreur in je eigen huis, hoewel ze vast goed bedoeld zijn. Goed dat je je grenzen hierin aangegeven hebt. Maar mensen kunnen het voor zichzelf doen idd. Dan respecteren... Show moreHeel herkenbaar hoor! Je trekt je niet voor niets even terug. Die appjes voelen dan als terreur in je eigen huis, hoewel ze vast goed bedoeld zijn. Goed dat je je grenzen hierin aangegeven hebt. Maar mensen kunnen het voor zichzelf doen idd. Dan respecteren ze jou of jouw wens niet. Dat vind ik kwalijk! Bij mij is het soms zo dat mensen me uit de put willen trekken, heel lief bedoeld maar dat moet ik doen op eigen kracht. Een hart onder de riem is altijd fijn, een berichtje dat ze me het beste gunnen en het naar voor me vinden. Of een aanbod: 'Als ik iets voor je kan doen...' Zo gaat het meestal ook, ook op Yoors. En wanneer ik dan weer m'n hand uitsteek hoop ik dat er iemand is om die weer aan te pakken en die mensen zijn er dan ook altijd.
Het is niet altijd even gemakkelijk om je grenzen te bewaken, want anderen bedoelen het goed en lief en je wilt hen niet kwetsen. Doreen Virtue heeft... Show moreHet is niet altijd even gemakkelijk om je grenzen te bewaken, want anderen bedoelen het goed en lief en je wilt hen niet kwetsen. Doreen Virtue heeft gelijk.
Toen mijn moeder vorig jaar overleed, kwamen alle 88 bewoners van dit buurtschap aan de deur om hun medeleven te betuigen. Hier is dat gebruikelijk en het was allemaal lief bedoeld. Ik kon er op dat moment weinig troost uit putten, vooral niet omdat iedereen die ooit vader/moeder/oma/opa etc. had verloren, daar uitvoerig over verhaalde. Ik begrijp de achterliggende bedoeling: men wil duidelijk maken dat je niet alleen staat in je verdriet; iedereen is daar doorheen gegaan.
Toch had ik oneindig veel meer aan de familieleden die fijne herinneringen aan mijn moeder ophaalden. Hierdoor werd ik mij er sneller van bewust dat ik eigenlijk een geluksvogel ben:
-mijn moeder heeft geen langdurige lijdensweg gehad en is op haar 99e rustig heengegaan
-ik heb een superfijne jeugd gehad met schatten van ouders, die mij zelfs toen ik volwassen was altijd steunden waar ze maar konden
Dat besef hielp enorm bij de verwerking.
Ja, dat is waardevol! Ik denk ook wel eens dat mensen het moeilijk vinden wat ze moeten zeggen en dan dus erg vanuit hun eigen ervaringen reageren, terwijl het juist zo fijn is als mensen jou juist weer kracht laten voelen uit bv goede herinneringen. Dank voor het delen van jouw ervaring!
Ik herken veel in je verhaal, al was het in mijn geval niet een goede vriendin, maar een lotgenootje. Ik heb ook uiteindelijk tegen haar gezegd, dat ik moeite had met de vele negatieve verhalen. Dit vond zij niet fijn om te horen, maar snapte het wel. Ik heb... Show moreIk herken veel in je verhaal, al was het in mijn geval niet een goede vriendin, maar een lotgenootje. Ik heb ook uiteindelijk tegen haar gezegd, dat ik moeite had met de vele negatieve verhalen. Dit vond zij niet fijn om te horen, maar snapte het wel. Ik heb aangegeven dat ze me gerust berichtjes mocht sturen, maar dat ik ze pas zou lezen en/of beantwoorden als ik daar zelf behoefte aan had en het aan kon. Dat werkt goed, maar is er wel in geresulteerd dat ik nu niet vaak meer berichtjes ontvang. Dat is voor mij goed zo en ik ga ook bewust geen vragen aan haar stellen. Het is niet makkelijk om je grens aan te geven, maar soms voor je eigen herstel c.q. gemoedstoestand wel nodig. Je hebt het dus ook heel goed op gelost zo.
Toen mijn moeder vorig jaar overleed, kwamen alle 88 bewoners van dit buurtschap aan de deur om hun medeleven te betuigen. Hier is dat gebruikelijk en het was allemaal lief bedoeld. Ik kon er op dat moment weinig troost uit putten, vooral niet omdat iedereen die ooit vader/moeder/oma/opa etc. had verloren, daar uitvoerig over verhaalde. Ik begrijp de achterliggende bedoeling: men wil duidelijk maken dat je niet alleen staat in je verdriet; iedereen is daar doorheen gegaan.
Toch had ik oneindig veel meer aan de familieleden die fijne herinneringen aan mijn moeder ophaalden. Hierdoor werd ik mij er sneller van bewust dat ik eigenlijk een geluksvogel ben:
-mijn moeder heeft geen langdurige lijdensweg gehad en is op haar 99e rustig heengegaan
-ik heb een superfijne jeugd gehad met schatten van ouders, die mij zelfs toen ik volwassen was altijd steunden waar ze maar konden
Dat besef hielp enorm bij de verwerking.