Ik was moe, uitgeput en had geen puf meer om veel contact te hebben met wie dan ook. Ik had rust nodig, wilde alleen zijn en alleen gelaten worden. Naar mijn naaste vrienden, vriendinnen en familie gaf ik dat aan. Ik ging een poosje offline, in alle opzichten. Door de meeste mensen werd dit geaccepteerd. Ze zagen dat ik het moeilijk had, maar vertrouwden er ook op dat ik weer ‘terug’ zou komen. En dat vertrouwen had ik nodig.
Toch was er ook één contact dat niet lekker liep. Diegene waar het om ging had zelf ook een nare periode achter de rug, zat daar deels nog in en vond het fijn dat ik geregeld belde om te vragen hoe het ging. Nu gaf ik aan dat ik op dit moment niet kon geven wat zij misschien nodig had. Ze wilde er voor mij zijn, maar dit pakte anders uit. Ik kreeg appjes waaruit de hoop sprak dat het nu toch weer beter ging, dat ze het me zo gunde, dat ze me miste, dat het stil was zonder de belletjes… ik snapte de intentie, maar het benauwde me zo… Ik snapte dat het bezorgdheid was en dat diegene me echt gunde dat ik me beter ging voelen, dat ik eindelijk meer energie zou krijgen dan ik in jaren gehad had. Ik las de appjes en reageerde vaak kort even terug, maar het kostte me steeds meer moeite.
Als ik schreef dat ik een betere dag had, dan kreeg ik de volgende dag een appje waarin stond dat ze hoopte dat het vandaag weer goed ging, of zelfs nog beter… het zette me onder druk. Het voelde alsof ze wilde afdwingen dat het beter met me ging. Bij mij kwam zelfs de vraag of ze dit voor mij wilde (waar ik op zich niet aan twijfel) of vooral ook voor zichzelf, omdat ik er dan ook weer meer voor haar kon zijn. Ik vond het lastig en merkte hoeveel energie het me kostte. Zo werd iemand die me erg na aan het hart lag in heel korte tijd een energie-verslinder ….
Maar wat moest ik? Ik wilde haar ook niet afstoten of kwetsen. Ik gaf in een telefoongesprek aan dat ik het niet prettig vond dat ze zo vaak appte. We spraken af dat ik zou bellen als ik daar de puf voor had. Ik voelde me opgelucht… maar helaas duurde het maar een paar dagen. Toen kreeg ik toch weer een appje; een met een praktische vraag, maar toen ik daarop reageerde kwam er weer een appje terug in de trend van ‘het gemis’. Er knapte iets in me en ik wist dat ik actie moest ondernemen om mijn eigen grens te bewaken, want hoe lief bedoelt ook, ze ging over mijn grenzen heen en ik ben te allen tijde degene die dat moet voorkomen.
Ik schreef haar een brief, waarin ik verwoorde hoe ik me voelde onder de appjes. Dat het me benauwde en dat het me juist energie kostte in plaats van dat het me energie gaf. Dat het me eerder de put in hielp dan eruit, want zij benadrukte elke keer ‘hoe erg het voor me was’ en ‘hoe ze op verbetering hoopte’ terwijl ik juist wilde focussen op wat ik wél kon en kijken naar de dingen waar ik dankbaar voor kon zijn.. ik gaf aan dat ik voorlopig geen contact meer wilde via de app. Dat ze kon bellen en dat ik haar anders in de loop van de week zou bellen. Ze appte terug dat het duidelijk was zo…
Het gaf me een goed gevoel, ik had mijn grens aangegeven, maar het hield me ook bezig. Juist omdat ik wist dat het haar zou kunnen kwetsen en onzeker zou kunnen maken. Maar ik moest voor mezelf kiezen.
De dag na het versturen van de brief las ik in ‘Berichten van je engelen’ van Doreen Virue het volgende stuk en dat gaf me meer inzicht in wat hier was gebeurd:
‘Als je mensen als slachtoffer ziet, hoe kunnen zij dan ontsnappen? …. Het is veel beter hun innerlijke kracht te vergroten dan hun gevoel van machteloosheid. Neem hen bij de hand en leid hen naar huis door hun de kracht te tonen die in hen schuilt.’ (bron: berichten van je engelen, Doreen Virtue)
Ja, dat was hoe ik het voelde, ik werd door de appjes zo geconfronteerd met wat niet goed ging, ik voelde me machteloos dat ik er niet voor anderen kon zijn. Ik voelde me machteloos doordat ik niet kon werken, haast niet functioneerde… Ik voelde me machteloos dat ik er niet voor haar kon zijn… maar die machteloosheid hielp mij zelf absoluut niet verder!
Ik wilde vooruit vanuit kracht, ik wilde focussen op wat ik nu al weer kon en een paar weken geleden nog niet. Ik wilde niet kijken naar wat ik nog niet kon. Ik wilde mijn leven ook niet als ‘niet goed’ bestempelen omdat ik niet kon wat ik graag wilde. Ik gaf mezelf ruimte om te herstellen, ik gaf mezelf ruimte om alles er te laten zijn wat er was… en om die ruimte in te kunnen nemen bleek het dus super belangrijk te zijn om mijn grenzen aan te geven; maar oh, wat een lastig stukje.. het gaf boosheid, het gaf verdriet
en nu…. ??
Nu geeft het rust. Diegene heeft me geholpen om weer een hobbel te nemen, heeft me geleerd dat ik zelf actie moet nemen en best wat egoïstischer mag zijn…
En jij? Hoe bewaak jij je grens?
