Borsten die groeien, aders werden zichtbaar en mijn buik vertoonde krampjes die ik normaal niet heb voor dat ik mijn maandelijkse periode krijg. Onbewust wist ik wat er aan de hand was, maar ik probeerde mezelf toch nog aan te praten dat het niet zo was. In mijn hoofd speelde de gedachten dat ik schijnzwanger was, omdat de wens voor een vierde kindje altijd aanwezig is geweest, maar lichamelijk veel van mij zou vergen. Inmiddels zijn we aan het idee gewend dat we zwanger zijn van ons vierde kindje en zijn we hier dolgelukkig mee

#pregnancy#zwangerschap#bekkenklachten#zwanger#nieuwleven#wonder

Welkom nieuw leven, onverwachts zwanger

Wij hebben altijd al de wens gehad voor een groot gezin, al van jongs af aan zag ik mezelf als moeder van vier kinderen. De gezelligheid in huis, en soms ook het gemopper tegen elkaar, ik wist dat ik er voor in de wieg gelegd was. En mijn man deelde deze wens, echter verliepen de eerdere zwangerschappen niet allemaal vanzelf sprekend, kreeg ik bij de eerste aan het einde van de zwangerschap pas bekkenklachten begonnen deze klachten bij nummer twee al vele malen eerder zelfs bij 16 weken, en bij nummer drie zat ik vanaf 11 weken al in de ziektewet. De pijn die ik tijdens die zwangerschap heb gevoeld wilde ik nooit meer doormaken, aan het einde van zwangerschap van nummer drie kon ik geen hele dagen meer lopen, en moest ik in een rolstoel vervoerd worden. Als klap op de vuurpijl bleek het kindje ook nog een acht ponder te zijn en een sterrenkijker, hierdoor was het ook de meest zware bevalling die ik gehad heb. Maar het was het waard, de bekkenklachten herstelde gelukkig voorspoedig na de bevalling, enkel eens per maand als mijn hormonen door mijn lijf gieren kon het nog weleens in een milde variant terug keren, maar nooit zo heftig als tijdens de zwangerschappen. Door deze bekkenklachten moesten ik en mijn man de wens voor een vierde kindje wel aan ons voorbij laten gaan... Tuurlijk spraken we er nog weleens over, maar we kwamen keer op keer tot de conclusie dat het voor mijn lichaam niet verstandig zou zijn om onze wens door te zetten.

Oktober 2020 mijn lichaam begon signalen af te geven dat ik dit keer niet mijn maandelijkse periode zou gaan krijgen, maar dat er iets heel anders aan de hand was. Mijn gevoel op dat moment, eerlijk? Angstig, onzeker maar ook zeker blijdschap overmande mij. Hoe zou iedereen gaan reageren, wat zouden de andere drie kinderen en mijn man ervan gaan vinden. Een vierde kindje, terwijl mijn lichaam het wellicht helemaal niet aankon. Vrouwen die lastig zwanger worden, ook in mijn naaste omgeving, en ik die met één keer onveilige seks meteen zwanger raak. Wij waren altijd heel nauwkeurig met voorbehoedsmiddelen, maar dit keer had ik een kortere cyclus dan normaal, onverwachts en net deze keer overkomt het ons. 18 oktober durfde ik de eerste zwangerschapstest te doen, en er verscheen vrijwel meteen een dikke tweede streep. Je kon er niet omheen, turen hoefde niet hij stond er gewoon. Voor de zekerheid meteen nog een test gedaan van clear blue die aangeeft of je wel of niet zwanger bent, en jahoor "zwanger" verscheen binnen het afleestermijn. Tranen van vreugde en angst overspoelde me, ik was dankbaar dat het ondanks dat we niet er bewust voor gekozen hebben mijn lichaam besloten heeft het toch nog een keer aan te durven om zwanger te worden. Onze wens zou in vervulling gaan. Ik weet gewoon dat als mijn lichaam het niet aan had gekund dat ik ook nooit zwanger geworden zou zijn. Dezelfde dag vertelde ik het tegen mijn man en ook hij gaf aan al iets gemerkt te hebben aan mij. We belde onze verloskundige en ik uitte dat ik het gevoel had veel verder te zijn dan de dag van mijn vermoedelijke laatste menstruatie, en dat bleek achteraf bij de echo's ook zo te zijn. De dag dat ik dacht mijn maandelijkse periode te hebben, bleek ik al een week zwanger te zijn. En is het dus het eerste kindje waarbij ik onbewust een innestelingsbloeding heb meegemaakt.

De weken na de positieve test verliepen alles behalve vanzelf sprekend, de wc was mijn beste vriend. Ik stond op en ging naar bed met misselijkheid en overgeven, mijn borsten stonden op knappen en bh's dragen was pijnlijk. En de eindeloze vermoeidheid, ik keek de uren op de klok vooruit en lag standaard om 20.00 op bed om de hele nacht tot de volgende ochtend 7.30 te slapen. Maar ik moest door, niemand die we het buiten mijn man om al wilde vertellen, het was nog even ons geheim. In de loop van de weken kreeg ik wel vragen van mensen wat er met mij aan de hand was, schijnbaar zag ik er slecht uit? De vragen wuifde ik weg. Ik was er nog niet klaar voor om te vertellen, wij moesten zelf nog wennen aan het idee dat er een klein wondertje in mijn buik groeide. Na de eerste goede echo bij 9 weken hebben we het de kinderen verteld, en daarna de opa en oma's en pas daarna de rest van de vrienden en ons werk. Mensen reageerde gelukkig allemaal vrij positief, ondanks dat niemand het aan had zien komen. De angst voor de reacties van andere was dus helemaal niet nodig geweest, maar dat weet je natuurlijk nooit vooraf.