Prikkels in en om het huis bij oma en opa.

Toen we lekker schoon waren werd het ondertussen tijd om te eten. Normaal als het mooi weer is eten mijn ouders op het balkon. Nu was het te warm dus dat ging niet door. Eigenlijk maar goed ook want het was buiten een herrie! Een herrie? Ja echt als je hoog op een balkon staat hoor je van alles en je ziet ook enorm veel. Laat ik eens proberen om te beschrijven wat ik zag en hoorde:

• ik hoorde en zag de treinen aankomen op het station.
• ik zag de auto's rijden. Dicht bij en wat verder weg. Deze hebben ook vaak hun koplampen aan.
• ik hoorde geluiden van verder weg.
• ik hoorde en zag vliegtuigen.
• zag mensen lopen op straat.
• ik zag een heleboel huizen in verschillende vormen, maten en kleuren. 
• ik zag heel veel bomen tussen al die huizen.
• Ik zag voetgangers.
• Ik zag fietsers.
• Soms een bootje op het water.
• Ik hoorde de ventilatie in huis.
• Ik hoorde het gasstel.

Ik werd onrustig van al deze prikkels. Mijn ouders merken het niet meer. Ze zijn er aan gewend. Dat snap ik. Ik zette mijn filter even open en probeerde alles op te nemen zodat ik een beeld kon vormen van wat mijn zoon mogelijk ervaart. dat doe ik wel eens vaker. Dat is heel vermoeiend maar ook goed. Mijzelf heel erg bewust zijn van de omgeving en alles in mij opnemen. Ik verwoord ook wel eens naar mij zoon wat ik zie en hoor. Dan zeg ik heel bewust wat er in onze omgeving te horen en te zien is. Zo probeer ik in zijn belevingswereld te kruipen.
Met dat ik dit tegen mijn ouders vertelde begrepen zij hoe dit voor hun kleinzoon binnen zou kunnen komen. Toen de balkondeur ook dicht ging was het ineens heel stil in huis. Precies goed voor mijn zoon. Omdat mijn ouders wel buiten wilde ontbijten heb ik gezegd dat het verstandig is om dat even af te wachten.