Proppen of eten

Blog - Mijn vader is een oorlogsslachtoffer. Als 18-jarige jongen uit een joods gezin wordt hij uitgezonden naar Indonesië om te dienen in het leger. Hij zit 4 jaar gevangen in het jappenkamp, hij trouwt daar, krijgt kinderen en als hij uiteindelijk na zijn scheiding weer terug komt naar Nederland, leven zijn ouders, zijn broer en jongste zus niet meer, omgekomen in het concentratie kamp in Auschwitz. Zijn andere broer en zus wonen inmiddels in Israël. Ik ben geboren uit het 2e huwelijk van mijn vader. Als kind heb ik elke dag tot in den treure verhalen gehoord over het jappenkamp. Er werd regelmatig verwezen naar de oorlog, naar het eten van bloembollen als ik iets niet lustte of lekker vond. Want in de oorlog aten ze bloembollen.

Doordat de jaren van Indonesië dubbel telde ging hij op zijn vijftigste met pensioen. Na enige tijd ging mijn moeder werken en mijn vader zorgde grotendeels voor het huishouden. Zo kookte hij elke dag, hij kon geweldig goed koken. Waar ik om half 6 naar huis gestuurd werd als ik bij een vriendinnetje aan het spelen was omdat ze gingen eten kon er bij ons altijd meegegeten worden. Er was altijd meer dan voldoende.

Als mijn broer iets niet wilde eten dan hielp mijn vader hem, door het eten te ‘proppen’. Dat deden ze in Indonesië ook vertelde hij. Doordat ik angst had dat mijn vader het eten ook bij mij naar binnen zou proppen als ik het niet zou op eten, at ik altijd alles op. En dat doe ik nog steeds. Ik heb er eigenlijk nooit over gesproken, ik schaamde mij er ook wel voor, totdat ik het vertelde aan iemand die herkende wat ik vertelde over het ‘proppen’ van eten. Waar ik uit angst alles op at, liep hij gewoon weg als ‘proppen’ aan de orde kwam. Hoe bijzonder is het dan dat twee mensen in een soort gelijke situatie zulk verschillend gedrag vertonen.

Loading full article...