Psychiatrie (deels vervolg op boos op hoe het leven moet zijn)

Hier zit ik nu, achter de bureau van mijn stiefpapa. Tranen in mijn ogen van het lezen van jullie lieve reacties op mijn vorige blogspot "boos op hoe het leven moet zijn".

Ik wil eerlijk zijn met jullie, het ging een tijdje echt niet goed met mij, dan in de zomer weer een poosje beter maar vanaf dat ik ging verderstuderen trok een spiraal mij weer dieper en dieper weg. Ik heb het veel te ver laten komen. Gelukkig besloten mijn mama en ik er iets aan te doen en liet ik me opnemen. Geen makkelijke stap voor mij, niemand mocht het weten in het begin behalve een goeie vriendin en mijn lief. Ik schaamde me ervoor. De "psychiatrie"! Brrr. Hoe zouden mensen daar wel niet op reageren... Ik voel me soms al een buitenbeentje en dit zou er niet goed aan doen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb vele vriendinnen waar ik bij terecht kan, maar toch wist ik het even niet meer.

Dus daar zat ik dan in het ziekenhuis. De eerste dagen verveelde ik me dood. Maar dan leer je toffe mensen kennen, mensen die net als jij even een stapje terug moeten doen. Mensen die helemaal niet zot zijn, mensen die voor anderen zorgen en zichzelf vergeten. De sessies van de eerste twee weken waren niet intensief, de nadruk lag echter op rust.  

Na twee weken op bed te hebben gelegen, kwam ik terecht in de dagkliniek. Hier was alles veel intensiever. Halve dagen in het ziekenhuis: ergotherapie, pmt, relaxatie, sport en vooral vele praat sessies. Luisteren naar elkaar, dingen herkennen, je eigen verhaal doen. Ik ga niet liegen. Het was soms vreselijk. Je komt thuis en je kan alleen maar wenen of slapen. De gedachten blijven in je hoofd zitten, je krijgt er letterlijk nachtmerries van. Maar deugd deed het ook. Weten dat je niet alleen bent, dat er oplossingen zijn voor jouw problemen.

Ik leerde de mensen van de dagkliniek beter kennen en van elkaar kreeg je veel steun en begrip. Ieder had zijn eigen probleem maar toch waren we er samen mee bezig.