Leven met een bipolaire stoornis

Sinds een jaar of 24 weet ik dat ik 'bipolair' ben. Vroeger werd dit in de volksmond ook wel 'manisch depressief' genoemd. Naast déze stoornis heb ik ook last van PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom) en Dwang. Het een zwengelt het andere aan en het is verdómd moeilijk om hiermee te moeten leven. Toen ik een jaar of 21, á 22 was, brak bij mij 'de hel' los. Er gebeurde van alles in mijn leven en dit kon ik allemaal niet verwerken. Een mislukte 'hevige verliefdheid' die uitdraaide op niets, zorgde ervoor dat ik terechtkwam in een psychose. Aanvankelijk snapte ik niet zo goed wat er met mij aan de hand was.

Ik was ernstig in de war, had last van wanen en hallucinaties en voelde me van tijd tot tijd zwáár depressief. Het was net alsof ik werkelijk in de hel beland was. Ik herinner mij een winteravond , ik was bij mijn ouders thuis en was al langere tijd behoorlijk gespannen geweest en had al wekenlang op mijn tenen gelopen. Om mijn zinnen te verzetten besloot ik om even met de hond te gaan wandelen in het park. Het had gesneeuwd en het was een mooie, heldere avond. Ik liep met Scooby (zo heette de hond) in het park en was wat met haar aan het spelen met de bal. Plots keek ik omhoog en zag de maan in de lucht hangen. Vreemd genoeg leek het alsof die maan steeds dichterbij de Aarde kwam en hij werd ook ineens héél erg groot.

Ik werd enorm angstig en rende hysterisch naar het huis van mijn ouders en stormde binnen: 'De maan gaat tegen de aarde aanbotsen, we gaan allemaal dood!!!'. Mijn moeder keek door het raam naar buiten en zei: 'Nou, daar hangt gewoon een heel lief klein maantje in de lucht hoor, niks aan het handje'. In mijn beleving was het zó realistisch dat het écht leek alsof de maan tegen de aarde zou botsen. Ik ervoer het als zéér angstig en kon van de paniek ook niet slapen. Door alle hevige opgewondenheid had ik ook een aantal maanden bijna niet meer kunnen slapen. Ik sliep denk ik een half uurtje per etmaal en op den duur wordt je daarvan dus krankzinnig. Dat bleek maar weer uit de reeks van wanen die ik later in die periode kreeg. Het begon met een 'euforische' periode. Ik was erg creatief, schreef het ene na het andere gedicht en zweefde 'op de toppen van het geluk'.

Ik voelde me werkelijk verrúkt dat ik gedichten kon schrijven en dat ik zo creatief was. Tegelijk verkeerde ik constant in een staat van opperste 'opgewondenheid'. De kleinste dingen konden mij tot absolute verrukking brengen en me 'hyper gelukkig' maken (dat heb ik nog steeds). Het is moeilijk te omschrijven, maar het is net alsof je in een roes leeft, alsof je zwaar onder de dope zit. Vergelijk het maar met een XTC pil. Ná de 'euforische periode' komt altijd de 'aftermath'. De 'donkere kant', en die is behóórlijk donker. Voor mij is het het makkelijkst te beschrijven alsof 'alle duivels uit de hel' in je zitten. Om heel eerlijk te zijn heb ik toen in mijn waan ook gedacht dat ik 'bezeten' was. Het was echt héél eng. Ik herinner me ook nog een dag dat ik besloot om nieuwe kleren te kopen. Ik was jarenlang punk geweest en vond het nu weleens tijd voor 'gewone kleren'. Dus ik naar de Coolcat. Ik móest wat afleiding hebben, maar ik had al maanden nauwelijks geslapen. Dat wreekt zich een keer.

Ik stond midden in de Coolcat en aanschouwde de kleding en dacht: 'Wat moet ik nu kopen? Ik ben geen gewone kleding meer gewend'. Ik zweefde met mijn hoofd duizenden jaren in de toekomst en kreeg ineens de angstige gedachte dat ik door buitenaardse wezens was meegenomen naar een tijd , duizenden jaren in de toekomst. Het was echt heel erg eng. Ik zag overal complotten en had het idee van allerlei kanten in de gaten gehouden te worden door 'vreemde machten'. Ik leefde in een enorme, zwarte en angstige toestand. Een toestand die, bleek later, nodig was om te komen tot mijn werkelijke kern, van wie ik wérkelijk ben, mijn éigen identiteit, hoe vreemd dit ook moge klinken. Bijna een jaar lang heb ik nauwelijks kunnen slapen, en ik kan je verzekeren: hiervan wordt je gíllend gek, geloof me. Want als je niet slaapt, dan kun je ook je dagelijkse indrukken niet verwerken en krijg je dus overdag het gevoel dat je droomt. Ik ben zo verschrikkelijk overspannen geweest dat het leek alsof ik constant in een kermis caroussel zat. Probeer je dat caroussel-geluid maar eens voor te stellen, en dat JARENLANG in je hoofd.

Ik heb er heel vaak een eind aan willen maken, zó wanhopig ben ik geweest. Ik weet nog dat ik als een baby in de armen van mijn moeder lag te huilen van de rillende angst. Ik weet ook nog dat mijn moeder zei: 'Wat staan je ogen angstig'. Ja ik lag echt te ríllen van de wáánzinnige angst. Jarenlang heb ik in deze toestand geleefd. En eigenlijk is het met geen pen te beschrijven wat je meemaakt in je hoofd. Je leeft in een wáre nachtmerrie. Het heeft ook heel erg lang geduurd om de juiste medicatie te vinden. En ondanks de medicatie die ik momenteel slik gaat het vaak nog steeds niet goed. Maar na 24 jaar heb ik wel geleerd er enigszins een draai aan te geven en het een plaatsje te geven in mijn leven hoewel het nog steeds niet 'makkelijk' is.

Als je bipolair bent, beleef je het leven héél intens. Je zweeft constant tussen twee extremen: ÓF je bent héél gelukkig, óf je bent díep, díep depressief met een gevoel alsof er een molensteen op je ligt. Níks interesseert je dan meer en álles irriteert je, zelfs die dingen waarvan je normaal gesproken gelukkig zou worden. Overal zit een donkere waas omheen , zélfs op dagen dat de zon heel fel schijnt. Doordat ik hiermee nu al bijna een kwart eeuw leef, ben ik niet meer zo 'onder de indruk' van 'een depressie-tje' meer of minder. Ik kan het nu gelatener over mij heen laten komen en beter relativeren en bekijk het als een film, vanop afstand. Dat helpt mij het te kunnen dragen. Het heeft ook zo zijn voordelen, omdat het leven vóór en 'mét een 'bipolair' nooit saai is, je beleeft constant van alles. Gelukkig kan ik tegenwoordig wat beter mijn emoties uiten dan indertijd. Omdat ik me nooit uitte en al mijn emoties maar opkropte en altijd maar probeerde om perfekt te zijn, kwam ik in een spiraal van psychoses en depressies. En geloof mij: 'Dit gun je je ergste vijand niet.'

Ook mijn hoge gevoeligheid is vaak een belemmering in het dagelijks leven. Ik moet me vaak afsluiten voor indrukken. Nare socialmedia berichten of haatreacties kunnen mij helemaal uit balans brengen. Leg dat maar eens uit aan mensen die altijd goed in hun vel zitten, zij zullen je niet begrijpen. Maar ik ben een taaie en heb nu gemerkt wat ik geestelijk aankan. Misschien ga ik er ooit nog weleens een boek over schrijven, dit zou voor mij heel goed zijn voor de voor de verwerking.

Want, hoewel het nu wel een stuk beter met mij gaat dan toen het net begon, heeft het toch diepe sporen bij mij nagelaten, en de herinneringen zijn soms nog steeds angstwekkend. Vaak beleef ik alles opnieuw in mijn dromen. Slapen is nog steed erg lastig. Ik slik slaapmedicatie, anders zou ik het helemaal niet trekken. Ik mag dit niet elke dag. Om de dag mag ik één slaappil, anders raak ik eraan verslaafd. De dagen dat ik géén slaappil mag slikken voel ik me vaak erg beroerd en lamlendig vanwege de slapeloosheid. Maar wanneer ik 'een pil mag', dan slaap ik als een roos en voel ik me de dag daarna heerlijk. Zo'n slaappil is voor mij dan ook altijd een 'happy de peppie' moment. Het is dus altijd 50/50. Een goede dag, een slechte dag, maar dat is 'leefbaar'voor mij, alles beter dan je élke dag slecht te voelen.

Ik ben van heel ver gekomen, maar... ik ben er nog steeds, en ben van plan nog wel even te blijven :). Twee jaar geleden heb ik een zgn 'Kundalini Reiki' inwijding gehad. De afgelopen tijd heb ik mezelf veelvuldig met Reiki behandeld en ik bemerk nu echt dat mijn emoties meer in balans beginnen te komen en ik éindelijk rustiger begin te worden. Dat wat medicatie jarenlang níet lukt, dat lukt met Reiki dus wel. Het is heel bijzonder.Ik ben gelukkig nog in staat om het allemaal nog na te vertellen. Nu moet ik proberen mijn focus te richten op de toekomst, hoewel dit nog erg moeilijk is, daar het zo'n enorm deel van mijn leven heeft beslagen.

Er ligt nog een toekomst voor me, en ik hoop die toekomst 'gelukkig' te kunnen doorbrengen.

Loading full article...