Een kaart van mijn neef Eddie
Wat een verrassing! Ik krijg een kaart van mijn neef Eddie! Wij zijn elkaar helemaal uit het oog verloren na zijn wereld veroverende activiteiten in 1988. Dat is best wel jammer natuurlijk. Niet in het minst, omdat ik in zijn kielzog mee had kunnen vliegen om mijn leven op te bouwen. Maar dat heeft niet zo mogen zijn, helaas.
Het laatste wat ik weet is, dat hij in Engeland woonde. Maar als ik naar de postzegel op de envelop kijk, heeft hij nu toch een wel heel vreemde sprong gemaakt. De postzegel komt uit Quatscholonië. Waar mag dat dan wel liggen? En wat doet Eddie daar?
Verdraaid! Wat is dit? Het is een trouwkaart! Neef Eddie gaat trouwen! Wat een humor. Dat had toch niemand in de familie ooit kunnen bedenken... Als kind zei hij al, dat hij nooit zou trouwen. Daar was hij veel te koelbloedig, te koud voor. En in 1988 hield hij dat vanaf de schans nog steeds vol. Maar ja, dat is natuurlijk inmiddels wel 27 jaar geleden.
Hij gaat trouwen met Elvie Quatsch. Ah, zou Quatscholonië daarvan afgeleid zijn? En ja, een elfje past best in het sprookje van die neef met de lange latten.
Waar zou Quatscholonië liggen?
Het is even zoeken op de wereldkaart, maar dan heb je ook wat. Ergens in de Stille Zuidzee ligt een eiland ter grootte van de provincie Friesland. Het is er bergachtig, met heldere stranden. De zon schijnt er regelmatig te schijnen en heel af en toe valt er hier en daar een bui, zo lees ik. Niet slecht, als je het mij vraagt.
Midden op het eiland, niet ver van de hoofdstad Quadro, is een zogeheten Snow Palace te vinden. Een overdekte hal, waarin mensen kunnen skiën. Skiën in de Stille Zuidzee, ècht iets voor Eddie! Dat verklaart veel.
De eigenaardige uitnodiging
De kaart ziet er wel een beetje vreemd uit. Op de voorkant staat een foto van Eddie en zijn Elvie in de sneeuw. Vermoedelijk genomen in dat Snow Palace. Wel een leuke foto overigens.
De trouwdatum - 23 februari 2018 - staat uiteraard ook op de voorkant. Dat is precies 30 jaar na zijn roemruchte sprong in Calgary.
Het eigenaardige zit hem in de achterkant van het gelijk. Ik ben uitgenodigd en er zit een vliegticket bij. Geen reiskosten. Dat is heel leuk!
Maar er staat ook een lijstje bij met mee te nemen attributen. Handig natuurlijk, als je naar zo'n onbekend land gaat. Maar of al die dingen nu even logisch zijn bij een bruiloft?
De lange latten moeten mee, omdat de hele plechtigheid in het Snow Palace plaatsvindt. Dat is - Eddie kennende - nog niet zo vreemd. En dat je daar een skipak bij nodig hebt, ach, daar valt ook nog mee te leven. Maar een quatschfobie? Wat mag dat in vredesnaam wezen? En een quatschonijn, een quatschklokje en een quatscheritus? Dat wordt nog flink Googlen!
Ga ik naar Quatscholonië of niet?
Ik kan wel vrij krijgen van mijn werk, dus dat is het probleem niet. Maar ik heb hem al zo lang niet gezien. En dan zo'n lange, verre reis. Zo'n lange, verre vlucht. Hé! Ik snap hem! Dat past helemaal in zijn vluchtplan! Dit is deel van zijn droom. Een lange, verre vlucht. En daar maakt hij al zijn bruiloftsgasten deelgenoot van. Hij heeft humor, die neef van mij!
Hoewel ik nog een paar dagen blijf twijfelen, gaat de gedachte aan een weerzien met mijn neef toch steeds meer de overhand krijgen. Uiteindelijk hak ik de knoop door en tref de verdere voorbereidingen. Onder andere dus het achterhalen van die eigenaardige attributen.
Een quatschonijn blijkt een pop te zijn; een soort knuffelkonijn. En een quatschklokje is een kwartswekker. Zo moeilijk is het eigenlijk niet. Quatschfobie blijkt een ander woord voor een goed humeur, dus dat is ook wel passend bij een bruiloft. Maar quatscheritus zal wat lastiger zijn. Dat vergt nog veel meer voorbereiding. Eddie geeft flink wat huiswerk, als al zijn gasten geacht worden alles te weten over Quatscholonië. Zal ik hieraan beginnen, of laat ik deze kans varen?
Op weg naar Eddie
Na een paar weken studie over Quatscholonië sta ik met mijn ticket bij de incheckbalie op Schiphol. De reis gaat met het speciaal door Eddie gehuurde vliegtuig, de American Eagle. Niet veel later stap ik in.
Aan boord is het een en al gezelligheid met de bruiloftsgasten. Het is - als verrassing - een directe vlucht van Amsterdam naar Quatscholonië. De gasten uit Engeland zitten al in deze Eagle. Wat een bijzondere vertoning maakt neef Eddie ervan! Dit is geen quatsch, zou ik bijna zeggen.
De vlucht gaat voorspoedig en de catering aan boord is uitmuntend. Tegen de tijd dat we het eiland naderen, krijgt iedereen een quatschotail toegereikt. Het is een alcoholvrij cocktaildrankje met veel ijs. Best wel een lekkere binnenkomer eigenlijk!
Op het vliegveld staat Eddie ons al op te wachten. Er staan een paar bussen klaar om iedereen naar de verschillende hotels te brengen. Zelf kom ik in een luxe 6 sterrenhotel. Ik heb een eenpersoonsslaapkamer, maar qua grootte zou het net zo goed voor drie personen kunnen zijn. Ik slaap heerlijk die nacht.
Rondrit over het eiland Quatscholonië
De volgende dag heeft Eddie een rondrit over het eiland georganiseerd. Het is een mooi, bergachtig, groen landschap vol bos en weidegrond. Het doet me denken aan de Alpenweiden. In de verte zie ik mooie zandstranden, voorafgegaan door perfect geordende rijen palmbomen. Ik zie de bewoners, de donker getinte Quatscholen, die hun ogen uitkijken bij de bussenkaravaan die over hun eiland trekt.
En dan ineens, volstrekt zonder aankondiging, scheren wij met bus en al door de lucht. Een quatschband, veroorzaakt door een quatschotoom op de weg. Maar we komen er goed vanaf. De bus landt keurig op zijn wielen en we vervolgen onze weg. Bij de landing kwam er namelijk precies zoveel lucht in de band terug, dat deze weer hersteld was. Een quatscholonisch wonder, als je het mij vraagt.
De bruiloft van Eddie the Eagle
De dag is aangebroken. Een kwart eeuw na zijn vlucht in Calgary landt Eddie in de huwelijksboot. Het feest is een aaneenschakeling van plechtigheden. Allereerst natuurlijk de gebruikelijke huwelijksceremonie. Weliswaar in de quatscholonische taal, maar verder niet zo afwijkend van wat ik in Nederland gewend ben.
Op het moment van de kus, krijgt iedereen een wit masker uitgereikt. De vraag is of wij dit de rest van de dag op willen houden, omdat dit het quatscholonische feest ere aandoet. Het is een plaatselijk gebruik. Wel apart om zoveel mensen in hun skipakken op de lange latten te zien met witte maskers op. Als ik een foto wil maken, vallen alle gezichten weg tegen de sneeuwrijke achtergrond.
Plotseling klinkt er een zoemer als een soort luchtalarm. Ik kijk naar boven en zie bovenaan het bruidspaar staan. Eddie staat bovenaan de schans met zijn bruid op de schouders. Hij gaat nog één keer door de lucht voor een grandioze afsprong, als afsluiting van zijn carrière. Ik zie hem van de schans af naar beneden komen, ik zie de afsprong en hoor om mij heen een luid 'Oooohhhhhhhhhhhhh' uit vele kelen.
En dan word ik wakker. Het was een mooie droom. Reden genoeg om na al die jaren eindelijk weer eens contact te zoeken met mijn neef. Via internet is er tegenwoordig zoveel mogelijk. Dat moet lukken!
Andere verhalen van Flying Eagle
Andere verhalen van de hand van Flying Eagle zijn:
