“Je ziet het niet, je voelt het niet, je ruikt het niet en twee weken later begin je te bloeden.” Voor het waarnemen van radioactieve straling heeft de mens geen zintuig, legt Wendla Paile uit in de documentaire Into Eternity, over de aanleg van kernafvalberging Onkalo. Paile is hoofd medische dienst van de Finse Nucleaire Veiligheidsautoriteit. De gevolgen kunnen desastreus zijn, vervolgt ze. Het onzichtbare licht dat door vaten kernafval wordt uitgestraald, kan cellen breken en je DNA veranderen, waardoor je in het ergste geval sterft.

Waar laten we kernafval? Kernafval moet voor onze veiligheid – en die van het leven na ons – minstens 100 duizend jaar worden opgeborgen. Maar waar, in hemelsnaam? En hoe? Nu nieuwe kerncentrales weer op de politieke agenda staan, moeten er knopen worden doorgehakt. “Of je gaat de komende jaren een beslissing nemen over de berging, of je stopt met het produceren van afval.”

“Kernenergie krijgt meer en meer het frame van een eenvoudige oplossing voor al onze klimaatproblemen. Want het zou      schoon zijn. Een opmerkelijke constatering, wat mij betreft, als je het hebt over een energiebron die gevaarlijk afval produceert dat we honderdduizenden jaren buiten de leefwereld van mensen moeten bewaren. Over dat kernafval wordt nauwelijks geschreven.”

COVRA slaat het afval voor honderd jaar bovengronds in het HABOG op. In deze periode verdwijnt vanwege de halveringstijd op natuurlijke wijze een groot deel van de radioactiviteit. Het afval is na honderd jaar veel minder schadelijk geworden. Het bevat dan nog wel enkele bestanddelen die nog duizenden jaren radioactief blijven. Deze kunnen daarom het beste in stabiele geologische aardlagen in de diepe bodem worden opgeslagen om te vervallen.
Loading full article...