Verdrinken in mijn emoties. Echt waar, alles komt voorbij. Verdriet, angst, boos, irritaties, blijheid, schaamte, schuldgevoel.
Ik kan ze nog niet echt goed plaatsen. In een sneltreinvaart komen ze voorbij.
Het voelt verstikkend. Maar wat helemaal verstikkend voelt is dat verdriet en de schrik er nog steeds in zit.
En al heel lang voelt het alsof er op iedere emotie van mij een zware donkere laag omheen zit. Het randje van rouw en verwerking.
Maar ik heb een paar dagen geleden ook iets anders ervaren. Een lichter gevoel. Een blij gevoel.
En gelijk voelde ik mij schuldig. En toen kwam weer dat zwarte rouwrandje er bovenop.
En mij kennende ben ik aan het analyseren gegaan. Zo kwam ik erachter dat ik echt goed aan het rouwen/verwerken ben. En depressie hierbij om de hoek komt kijken. Ik zit er niet in. Ik doe er alles aan om er net buiten te blijven. Credits on me :)
En wat er dus gebeurde is dat er emotie kwam dat puur is. Een blij en een lichter gevoel gaf in mijzelf. Ik heb even dat rouwrandje van mij af geduwd om even te ervaren wat het was. Iets te veel en te lang weggeduwd.
Maar ik realiseer mij ook hierin dat er een tussenweg hierin bestaat. Doet mij denken wat mijn hapto therapeut zei: verdriet en alle emotie, die erbij hoort, draag je bij je in je dagelijks leven momenteel. Het voelt pijnlijk en zwaar wat je voelt. Je kunt het niet wegstoppen door bijvoorbeeld het aan de kant te schuiven en in te ruilen voor iets anders. Dus dat.
Maar wel open staan voor alle het nieuwe positieve wat er nog gaat komen, tezamen met alle emoties die uiteindelijk niet meer zo pijnlijk en zwaar zullen voelen, omdat ik ze accepteer en bij mij draag.
Het rouwrandje hoeft er niet meer overal bij meer te zijn lijkt mij. Ik mag eruit klimmen. Niet te extreem, maar gewoon op mijn tempo.
Zo, al schrijvende wordt ik al rustig en heb ik het een beetje voor mijzelf op een rij gezet. Pfoe, heerlijk dit schrijven.
