Kan een rood glaasje bijzonder zijn?
Wat is er bijzonder aan een rood glaasje, zul je je wellicht afvragen? En is het trouwens wel echt rood? Laten we eens wat onderzoek verrichten naar het glaasje.
Uiterlijke kenmerken
Het glaasje schommelt tussen de 170 en 171 gram. Het is niet echt doorzichtig, maar je kunt het wel zien als er vocht in zit. Nee, niet alleen vanaf de bovenkant; ook van de zijkant is dit nog net zichtbaar.
Het is iets meer dan 8 centimeter hoog, dus we moeten geen hoge verwachtingen hebben. Het is dan ook een glaasje en geen glas.
Het is rond en een kleine 7.5 centimeter breed of diep of hoe je dat ook maar noemt. In ieder geval vanaf de bovenkant gemeten van de jawel – ene kant naar de andere kant – je moet hogere wiskunde gestudeerd hebben om dit te begrijpen.
Het bijzondere aan dit glaasje is dat het aan de onderkant wat smaller is dan de bovenkant, zo’n 6 centimeter. Het heeft een fijne, een beetje dikke rand en de buitenkant van het glaasje is wat ruw in tegenstelling tot de binnenkant. Deze is glad. Er staat geen motief op de buitenkant. Ik kan het er in ieder geval niet in ontdekken.
Wat de kleur betreft zou ik zeggen dat het eerder bordeauxrood, dan knalrood is. Het heeft dus wel een warme kleur, vind ik.
Wat je zoal kunt schrijven over een simpel rood glaasje zeg.
Herinnering
Mijn eerste herinnering dateert van medio maart/april 2016. Toen ik het glaasje zag, was het voor mij duidelijk. Dit glaasje moest blijven. Het was wel klein, maar ja, bordeauxrood hé, dan weet je het bij mij wel. Ik vind dat een heel mooie kleur.
Dus wat er ook gebeurde, dat glaasje zou niet zomaar achterblijven op de plaats waar ik het voor het eerst zag. Dat glaasje zou meegaan naar mijn huis. Ik vond dat ik in de kast nog wel ruimte had voor zo’n mooi, klein, schattig, bordeauxrood glaasje en zo geschiedde ook.
Betaling
Heb ik ervoor betaald? Geen stuiver, tenzij je de benzinekosten meerekent die ik betaalde om de afstand tussen mij en het glaasje te overbruggen. Dat is zo’n 100 kilometer geweest en ik schat zo’n 20 euro aan benzine. Daarvoor moest ik ook naar een andere provincie dan waar ik woon. Tja, je moet wat overhebben voor een rood glaasje.
Heb ik het dan gestolen? Nee, dat ook niet. Ik heb ook geen idee uit welke winkel in welke woonplaats het komt en of die winkel überhaupt nog wel bestaat. Ik weet wel dat het glaasje inmiddels al zeker van middelbare leeftijd moet zijn en misschien zelfs de 50 al gepasseerd is.
Maar hoe kwam ik dan aan het glaasje? Heb ik het gekregen? In zekere zin misschien wel. De aap komt uit de mouw. Wijlen, een te jong gestorven vrouw en een op behoorlijk hoge leeftijd gestorven man, hebben alles met dit glaasje te maken. Ze kregen 2 zoons. Allebei die mannen zijn geboren in de jaren 60, net als ik.
In de woelige jaren 60 waren zij dus nog baby, peuter, kleuter en kind. Kinderen laat je niet drinken uit een groot glas; die laat je drinken uit een klein glaasje. Zo hebben er dus schattige kindermondjes uit dat glas gedronken.
De talenten van het echtpaar
De moeder werkte ooit bij een bank en die kan razendsnel typen op een heel ouderwetse typemachine. Ze was overigens geen typemiep. Dat woord is te min voor deze lieve, zachtmoedige vrouw.
Haar man kon fluiten als de beste, maar hij was ook schoolmeester en gaf les in onder andere: hoe kan het ook anders: muziek, maar hij gaf ook godsdienstles. Hij was meester in hard en nieren. Een knappe man in jonge jaren die gek was op kinderen en dan vooral op zijn kinderen. Zodra er vrouwen kwamen, had hij opeens 2 schoondochters, zelfs toen er alleen nog maar sprake was van verkering. Hij kon ook wel zeggen dat hij 4 kinderen had. Wat een eer!
Op een dag vertrouwde hij me toe dat hij last had van de moeiten van het leven. Hij had lichamelijk veel pijn; zijn lichaam kon lang niet alles meer wat hij vroeger wel kon. Hij had rug- en knieklachten en daarnaast was hij ook hartpatiënt. Helaas was dat niet het enige. Wat hij heel erg vond, is dat zijn geheugen achteruitging.
Er waren mensen die zeiden dat hij dement was, maar zo heb ik hem nooit gezien. Hij ging achteruit en was altijd van alles kwijt, maar echt dement was het nog niet. Ik vond het triest om hem zo te zien lijden en ik kon niet anders, maar legde mijn hand op zijn arm en bad voor hem. Nog kan ik hem missen; de voormalige eigenaar van het mooie, rode glaasje.
Kort na die dag, ging hij naar het ziekenhuis, vervolgens naar het hospice en daar vandaan de hemel in. De Vader stond met wijd open armen klaar om Zijn geliefde kind te ontvangen. Hij mocht thuiskomen bij zijn hemelse Vader, waar hij naar verlangd had.
In het huis
En dan sta je daar in dat huis. Het huis moet helaas leeg en niet alles kan mee. Dus het is opruimen van spullen, waar allerlei herinneringen aan zitten. Wat neem je mee, wat neemt de ander mee en wat gaat helemaal weg? Het zijn geen leuke dingen, maar het hoort erbij.
En toen stond daar opeens dat rode glaasje, dat mooie, kleine glaasje. Het stond daar te pronken en het leek wel of het riep: “laat me niet achter, neem me mee, ik wil niet naar zo’n stomme opkoper. Alsjeblieft, maakt niet uit wat de anderen ervan zeggen. Ik wil zo graag in je huis staan. Ik wil zo graag dat er nog uit me gedronken wordt. Je gaat me toch niet achterlaten na al die jaren?”
En nee, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen het te laten staan dat mooie glaasje. Eén van de zoons zei: ik hoef het niet te hebben. De andere zoon had er ook geen interesse in, maar het arme glaasje keek me smekend aan.
"Jij neemt me toch wel mee? Je houdt immers van bordeauxrood en je wilt zelfs bordeauxrode rolgordijnen in je slaapkamer. Ik wil zo graag met je mee. Weet je? Ik ben heel speciaal, daar zul je nog wel achter komen.”
En zo kwam het rode glaasje in mijn kast terecht.
Het bijzondere van het rode glaasje
En wat er zo bijzonder aan is? Het wordt nog zeer regelmatig gebruikt. Het staat niet alleen te pronken in de kast, maar wordt regelmatig liefdevol schoongemaakt, door Miep, onze afwasmachine. En wie drinkt er uit dat glaasje? Juist, die ene zoon die zei het niet te willen hebben. Die zoon die in hetzelfde huis woont als ik, mag er regelmatig graag een glaasje rode wijn uit drinken.
En omdat ik dat toch wel bijzonder vind, heb ik besloten er een verhaal aan te wijden. Want het glaasje had gelijk. Het moest mee naar Egypte, waar er wellicht geen zoete limonade meer in zit, maar wel lekkere zoete wijn. De komende tijd zal er weer regelmatig Israëlische wijn in zitten en zal ik er ook een paar slokjes uit drinken. Proost, Hans!
