RandomWoord: Tranen van geluk

"Meen je dat serieus?" vroeg ik vol ongeloof aan de notaris, die me met een gladgestreken gezicht aankeek. Zijn blik boorde door de mijne, of zo leek het wel.
Samen met mijn dochtertje Kaye was ik vertrokken naar het notariaat waar mijn man zijn laatste wilsbeschikking had laten optekenen. Ik had dit al veel eerder moeten doen. Mijn man was al meer dan een week begraven, maar ik kon het niet. De pijn was nog te scherp. Ons huwelijk was kort maar intens geweest. We kenden elkaar maar drie maanden voor we trouwden. Nog eens drie maanden nadien ontdekten we dat ik zwanger was, en nu, twee weken voor Kaye's eerste verjaardag, ben ik weduwe. Rick werd slachtoffer van een verkeersongeval. Een vrachtwagenchauffeur had het te druk met sms'en en was op de zijkant van zijn wagen ingereden aan 80 km/u. Rick was op slag dood en heeft geen pijn geleden, zo wist de wetsdokter me te vertellen.

Mijn ouders en die van Rick hebben de meeste formaliteiten voor de begrafenis op zich genomen. Ik was een emotioneel hoopje ongeluk en kan me van de dagen vlak na Ricks dood niets meer herinneren. Volgens de dienst slachtofferhulp is dat geheel normaal. Tweemaal per week ga ik op gesprek met een psychiater van de dienst, om het ongeval en het verlies te helpen verwerken. Op mijn eentje lukt het me niet. Kaye werd, godzijdank, opgevangen door mijn ouders. Ik zou niet weten wat ik zonder hen had moeten beginnen. Nog steeds niet, trouwens.

Nu zit ik hier, in het notariaat, en notaris Beaty heeft me net doodleuk gezegd dat ik multimilionair ben én een huis - nee, een villa met landgoed heb geërfd in Peterhead, zo'n 50 kilometer ten noorden van waar we altijd gewoond hebben, in Cove Bay. We leidden een sober bestaan. We waren niet arm, maar ook zeker niet rijk. Een gewoon middenklasse-gezin. Rick had samen met zijn broer Josh een vissersbedrijf en ik ben zelfstandig dierenartse. Samen hadden we een mooi inkomen, waarvan we elke maand genoeg opzij konden zetten om een spaarboekje te vullen voor onze Kaye, onze engel. En nu, nu was ik plotsklaps steenrijk. Waar kwam al dat geld vandaan? Waarom wist ik niets van dat huis? Als verdoofd tekende ik de eigendomspapieren, die nu op mijn naam stonden. Ik kon het maar niet bevatten.
Kaye kraaide vrolijk op mijn schoot en ik wist dat ik naar het huis toe moest. Ik moest zien wat die villa juist was. Wie weet stond die daar al jaren te verkommeren en bleef er niet veel meer van over dan een paar balken hout omringd door metershoog onkruid. Een koude rilling liep over mijn rug. Ik maakte de sleutel vast aan mijn sleutelring en schudde de hand van de notaris. "Succes met je nieuwe avontuur," zei hij. Ik knikte. Ik weet niet of ik wel zoveel zin heb in een avontuur.

De volgende ochtend stond ik al bij het ochtendgloren een lunchpakket te maken voor Kaye en mezelf. Ik had besloten haar mee te nemen. Vorige avond heb ik nog met mijn moeder gebeld en haar alles uitgelegd. "Wil je dat we met je mee gaan, meisje?" had ze me gevraagd. Hoeveel ik ook van mijn ouders houd, dit moest ik gewoon alleen doen, samen met Kaye. Het was ten slotte ook haar erfenis. "Nee dank je, mam, echt. Ik moet... Ik wíl dit alleen doen. Ik bel je als ik weer terug ben," beloofde ik haar. Daar leek ze mee gerustgesteld.
Kaye lag met haar rammelaar te spelen. "Kom je mee, grote meid?" vroeg ik haar, terwijl ik haar uit haar box tilde. "We gaan eens kijken wat voor huis we nu juist hebben." Kaye giechelde. Ze was natuurlijk nog veel te jong om me te begrijpen, maar tegen haar praten, maakt me rustig. Ik neem de rugzak die ik net gevuld heb van het aanrecht, en trek de deur achter me dicht.