Jantje, Wimpie en Gijsje trekken de stoute schoenen aan. Ze gaan hun droom achternajagen. De wijde wereld wacht op hen en ze hebben die wereld echt enorm veel te bieden.

Met hun rugtassen op slenteren ze rustig naar het station. De trein staat al klaar en de conducteur laat het niet op zijn beloop. Hij fluit en de trein komt in beweging.

De drie tieners halen opgelucht adem. Gelukkig waren ze net op tijd. Hun reis is begonnen.

En het wordt een reis, die zijn gelijke niet kent. Ze zullen veel meemaken, net zoals dat vroeger al in de verhaaltjes voor het slapen gaan gebeurde.

In de trein nemen ze hun planning nog eens door. Ze hebben het al vaak besproken, maar het zekere voor het onzekere nemen kan nooit kwaad.

Al gauw horen ze hoe de naam van hun station door de speaker galmt: Station Wereld. Ze weten niet hoe snel ze hun biezen moeten pakken om de trein te verlaten.

Bij het verlaten van het station zien ze hoog aan de hemel een prachtige regenboog. Maar dan niet zo een die iedereen kent. Nee, deze is anders; deze is omgekeerd.

‘Staat onze wereld op zijn kop?’, vraagt Jantje zich hardop af. ‘Welnee,’ antwoordt Wimpie, ‘wij lopen gewoon rechtop.’ Volgens Gijsje is het een glimlach. God glimlacht naar hen, omdat Hij altijd bij hen is.

Dat is een interessante gedachte, vinden ze alle drie. Daar kunnen wij mee verder. We gaan op reis met God, die altijd met ons meegaat. Wij vluchten niet bij hem weg, maar zoeken naar Zijn plan voor ons. Vluchten voor Hem is trouwens sowieso onmogelijk. Als we daar nog geen hoop uit putten…!

Niet veel later komen ze bij een rustplaats, gewoon langs de kant van de weg. Ze wandelen er stilzwijgend heen. Alle drie denken ze over dit vraagstuk na. Immers, ze zijn met zijn drieën en er is maar een zitplaats vrij. Hoe gaan Jantje, Wimpie en Gijsje dit oplossen?

Nederigheid is een groot goed, hebben ze altijd geleerd. De ander uitnemender achten dan zichzelf. Macht wordt goed gebruikt waar de dienst ontluikt.

Zomaar een paar kreten die in de drie tienerhoofden hun weg vinden. Dat is hen niet voor niets met de paplepel ingegoten. Daar lusten ze elkaars pap wel van.

Maar wie van de drie valt nu de eer te beurt om uit te mogen rusten? Het is een hele kunst om die keuze te maken. Een drievoudig snoer wordt niet spoedig verbroken. Maar hier dreigt dat toch te gebeuren.

Ze besluiten er een soort stoelendans van te maken. Je weet wel: om de stoelen heen lopen en dan op een bepaald moment snel gaan zitten. Maar ook dat loopt op een deceptie uit.

Hun besluit om hier niet bij stil te blijven staan, wordt met gejuich ontvangen door de omstanders. In feite worden ze weggehoond en kiezen Jantje, Wimpie en Gijsje het hazenpad.

Op dat hazenpad slenteren ze verder. Jantje neemt het voortouw en haalt zijn mobieltje uit zijn zak. Snel zoekt hij iets op en begint voor te lezen.

Wimpie erkent dat hij eigenlijk net als een slak zijn huis altijd bij zich draagt. Ieder huisje heeft zijn kruisje en daarom is ook zijn leven niet altijd rozengeur en maneschijn. Maar door de bank genomen is vluchten echt geen optie.

De tekst die Jantje voorleest is:

Heer, U kent mij door en door.

U weet alles van mij, waar ik ook ben. U weet alles wat ik denk.

U kent elk woord van mij, nog voordat ik het heb gezegd.

Dit komt uit Psalm 139. Als zij samen met God op reis gaan, zal Hij hen altijd begeleiden. Het geluk is niet te vinden in de wijde wereld, maar is heel dichtbij. En daar wil Gijsje vanaf nu helemaal voor gaan. Iets waar Jantje en Wimpie helemaal in meegaan.

Ga jij ook op deze manier op reis? Misschien kom je deze tieners dan wel ergens tegen… ☺

Dit verhaal is geschreven als bijdrage aan mijn eigen schrijfuitdaging ‘Hoe verloopt jouw reis?’.

Je bent van harte welkom om jouw creativiteit hierop lost te laten!

#reisverhaal #psalm139 #opreis #vlucht #schrijfuitdaging