Heb me vanochtend aangemeld bij de commissie die geweld in de jeugdzorg vanaf 1945 onderzoekt. Zit erover te denken de vervolgstappen op deze aanmelding ook te beschrijven in deze blog,

Hoe ik er terecht kwam...

In 1979 was ik afgestudeerd aan de AKI, de kunstacademie in Enschede. Ik was nu afgestudeerd grafisch ontwerper en dacht dat de wereld aan mijn voeten lag en dat ik moest solliciteren bij de grote namen in de ontwerpwereld. Designstudio's in Den Haag en Amsterdam. Dom achteraf want ik had gewoon moeten solliciteren bij een beginnend reclameburootje in de buurt. De AKI tijd is trouwens nog steeds een van de beste periodes uit mijn leven. Ik leerde er mezelf kennen omdat je geconfronteerd werd met ....chaos. Uit de chaos ontstaat de kunst ...en ik begreep wat ze bedoelden. Maar goed, ik probeerde het dus in het westen en een paar keer was ik bij de laatste sollicitanten maar deed gebrek aan ervaring en een te kleine portfolio deden mij de das om. En daarnaast verstond ik niet het vak om mezelf te verkopen. Gladde praatjes en een mooi verhaal..ja op papier lukt me dat wel, maar praten? Schaamte voor jeTwentse accent en ook nog aardig binnensmonds praten, slecht articuleren. Hoe vaak moest ik alleen mijn naam al 3 keer uitspreken voordat ik het gesprek goed en wel begonnen was? Vervolgens begon men net in de beginjaren 80 te ontwerpen met computers en daar had ik dus nooit wat van meegekregen. Een pc was toen nog niet voor iedereen weggelegd.

Ik had verkering en woonde samen. Mijn vriendin werkte en ik deed vrijwilligerswerk bij de Stichting Sociaal-Cultureel Werk en zat zelfs in het bestuur. We richten een project voor jonge werklozen op want ook toen was er crisis en veel jongeren kwamen niet aan de bak. Het PMZW (project mensen zonder werk) richtte zich op kansen scheppen en projecten uitvoeren voor die doelgroep. We zetten een klussenwerkplaats op, begonnen een krantje, organiseerden sportactiviteiten en vergaderden met de gemeente om geld los te krijgen. Ik was er maar druk mee. Intussen werd mijn vriendin zwanger en moest er geld op de plank komen. 's-Avonds zat ik naar de radio te luisteren; ruilbeurs, een programma van ,volgens mij, de Avro. "Als je voor mij een trui breit dan bak ik een taart voor je", dat soort ruilacties. Ik draaide uit verveling 1 keer het telefoonnummer en gelijk was ik live op de radio. Nu moest ik een ruil verzinnen en bedacht al snel dat in ruil voor het vinden van een baan (in de grafische of sociale sector )ik degene zou uitnodigen voor een echte Twentse bruiloft, want we waren toch al van plan te gaan trouwen omdat er een kind op komst was.

De volgende dag belden diverse mensen met goede raad om aan een baan te komen maar echt iets concreets werd me niet aangeboden. Tot Gerda belde. Gerda was de vriend van een mede AKI-student en liep stage in Rekken, een internaat voor zeer moeilijk opvoedbare jongeren. Ze kende me een beetje van de verhalen van haar vriend en wist dat ik binnen het voetbal en binnen het Sociaal Cultureel werk met jongeren bezig was. " Dit is je op het lijf geschreven' , zei ze en ik dacht; ik kan het allicht een kans geven.

wordt vervolgd...2.mijn eerste werkweek.


Loading full article...