Ik heb iets met relaties.
Al van kindsaf droomde ik van een gezinnetje met liefst 4 kinderen.
Ik had een vriendje op mijn 15,5 hij was een stuk ouder maar dat vond ik goed,hij had geduld met mij en had ervaring.
De relatie heeft bijna 3 jaar geduurd en ben iemand anders tegen gekomen,hij was maar 1 jaar ouder. Ik was zijn eerste liefje,hij was een heel lieve iets te brave,saai iemand. De relatie heeft maar 1 jaar geduurd.
Sindsdien is het me nooit meer gelukt om een relatie op te bouwen. Heb verschillende vriendjes gehad maar dat was geen bewuste keuze ttz ik wilde wel maar zij wilden niet.
Raar maar waar maar sinds mijn 20 jaar hoor ik bijna steeds hetzelfde te horen : ik ben nog niet klaar voor een relatie! Op zich pijnlijk maar alle begrip maar dan hebben ze enkele tijd later toch een vaste relatie en of wonen ze samen met iemand.
Vorig jaar rond deze periode is me het opnieuw overkomen,hij stopte de relatie voor de zoveelste keer maar deze keer klonken zijn berichtjes anders,precies of iemand anders had die geschreven! Het pijnlijkste was dat hij zonder iemand te noemen,een st valentijn boodschap had gestuurd op facebook. Eigenlijk een belachelijke zelfs,iets of wat schunnig en ik zag dat een vrouw dat had geliked (we waren nog wel bevriend op facebook)
Na enkele weken kreeg ik te horen dat hij een lieve volgzame(zijn woorden!) vrouw had gevonden en met haar ging samen wonen! Knal!!
Het is niet makkelijk om een partner te vinden want op onze leeftijd hebben we allemaal ons rugzakje!
Ook niet te verbazen dat ik heel erg twijfel aan mijn uiterlijk en mijn innerlijk!
Ik ben intelligent,creatief,humoristisch,financieel onafhankelijk,klusser.....maar ik ben geen held in het huishouden ttz elke dag alles netjes houden.
Misschien ben ik niet hulpeloos maar hopeloos! Niet hopeloos op zoek naar een partner omdat ik niet tegen alleen zijn kan! Ik kan goed tegen alleen zijn,miss te?!
Ik kan ook wel soms heel druk zijn ttz waterval van woorden,gedachten,doen..zal best vermoeiend zijn.
Ik twijfel wel de laatste tijd want ik wil geen liefdesverdriet meer,dat kraakt me zo en knaagt heel erg aan mijn zelfbeeld.
Nochtans kan heel goed met mannen om,heb vier grote broers.
Ik zie wel een patroon in keuze van mannen,eerder de wat intelligentere kunstzinnige mannen,ik heb nood om dingen te leren van anderen. Ik ben opgevoed in een gezin met heel intelligente mannen maar zie nu wel dat ze niet van de simpelste zijn.
Ik ben ingeschreven op een datingsite maar eerlijk,veel getrouwde mannen tussen en de interessante mannen willen geen vaste relatie meer nu,ze willen vrij zijn en zoeken eerder een losse flodder.
Ik denk er aan om toch maar niet meer te daten want de afwijzingen zijn niet zo goed voor mijn zelfbeeld!
Nu weer afgewezen en dan op zo een laffe manier door mij te blokkeren en jiet eerlijk te zeggen! Zooooo laf!
Ik zou zo graag willen reizen,liefst met een partner,heb zoveel tijd,heb nog wel enkele landen op mijn bucket list maar ik vrees dat dat nooit zal doorstreept worden.
Ben al meerdere keren in therapie geweest maar nog nooit tot de kern van waarom steeds afgewezen,wat is mijn deel daarin?!
De mannen hebben altijd gezegd dat het niet aan mij lag,behalve mijn ex mandie gooide eruit dat er met mij niet te leven valt. Gelukkig kreeg ik te horen dat mijn ex aperger is en dat hij heel moeilijk is in omgang en ook heeel gesloten.
En toch..
Zoveel gekwetst...
Zoveel verdriet steeds...
Zoveel twijfels of ik nog wil,kan en ik ooit mijn dekseltje gaat vinden...
Pessimist tot in de kist.
