willbelysy

@willbelysy1672679627 · 26 Oct 2021

Follow Following

Rembrandt en het portret in Amsterdam, 1590-1670

Rembrandt is ongetwijfeld de belangrijkste Nederlandse schilder van de 17e eeuw. Terwijl de meeste kunstenaars van zijn tijd zich specialiseerden in een bepaald genre, blonk hij uit op tal van vakgebieden, en niet alleen als schilder, maar ook als tekenaar en graveur. Het genre van portretten was er een van en ondanks dat hij het hoogste niveau had bereikt zoals in de andere, had tot nu toe nooit een tentoonstelling gewijd aan zijn rol als portrettist.

Een gevarieerde klantenkring

Maar Rembrandt was niet alleen, noch was hij een geïsoleerd genie. In Amsterdam was er een grote groep portretten die inspelen op de grote vraag van de markt. Zijn talent kon floreren dankzij de opkomst van de Nederlandse economie, die veel mensen verrijkte: voormalige families van de stad, bekwame immigranten uit andere plaatsen of landen en natuurlijk naar de stad zelf. De inwoners hadden adequate huisvesting nodig en maatschappelijke organisaties waren representatieve ontmoetingsplaatsen. Op deze manier werden portretten een noodzaak voor iedereen die genoeg ruimte aan de muur had en ernaar verlangde om herinnerd te worden.



De vernieuwing van een genre

Sinds de oprichting in Amsterdam in het begin van de jaren 1630 gaf Rembrandt zijn modellen een ongewone bewegingsvrijheid. Net als Frans Hals in Haarlem brak Rembrandt nieuw terrein in Amsterdam, waarbij hij zijn cliënten vereeuwigde in dynamische poses die interactie met de kijker suggereerden en aspecten die hij al had ontwikkeld in zijn mythologische, religieuze of historische taferelen, zoals verhalende kwaliteiten, het gebruik van chiaroscuro. of representatie van menselijke emoties. In de loop der jaren richtte hij zich steeds meer op de essentiële kenmerken van zijn modellen, vooral op de gezichten. Zijn energieke penseelstreken, vooral in zijn laatste periode, vol picturale materie hebben hem ertoe gebracht te speculeren over de artistieke doelstellingen van de schilder, die meer geïnteresseerd leek te zijn in de representatie van personages dan in de fysieke gelijkenis van de geportretteerde. In deze mysterieuze kwaliteit schuilt het geheim van de aantrekkingskracht die zijn portretten vandaag, zelfs 350 jaar later, uitoefenen op het publiek dat ze bekijkt.