Herken je dat gevoel dat mensen iets van je verwachten en willen terwijl jij dat niet wilt? Dat gevoel in je buik dat “nee” oproept, maar dat je het bijna niet durft te zeggen?
Wat beweegt ons om niet datgene te zeggen of te doen wat wij voelen? Met name in situaties waarin jouw gevoel,wil of wens niet overeenkomt met die van de ander. Meestal komt dit door een onbewuste behoeften om ergens bij te horen, aardig gevonden te worden en uit angst afgewezen te worden. Vaak kan deze behoefte herleid worden naar de kinderjaren. Kinderen voelen feilloos aan of hun ouders blij zijn met haar/zijn gedrag en zullen dan ook het gedrag wat als “goed” wordt ervaren zo vaak mogelijk laten zien. Gewoon omdat ze behoefte hebben aan bevestiging.
En wat gebeurt er met kinderen als opvoeders of leraren moeite hebben met hun eigen emoties en daardoor niet in staat zijn om bijv. angst, boosheid of verdriet te herkennen, te erkennen en te accepteren dat ze er zijn? Kinderen zullen dit gedrag kopiëren; zij ervaren dat deze emoties er niet mogen zijn en laten ze zo min mogelijk zien. Uiteindelijk kan dit bij het kind op latere leeftijd tot verstoorde relaties leiden. Deze kinderen zijn afgeleerd om deze emoties te tonen en hun eerste reactie is deze te onderdrukken. Ook onderdrukken deze kinderen gevoelens, omdat ze de handvaten niet hebben hoe je kunt omgaan met deze emoties.
Voor deze kinderen ligt er op een bepaald moment de uitnodiging om op latere leeftijd te gaan beseffen dat alle emoties oké zijn; dat het niet erg is als je deze gevoelens hebt en dat je deze mag uiten als dat voor jou nodig is. Het kind gaat beseffen dat ze allerlei levens leidt behalve die van zichzelf. Het kind realiseert zich verstrikt te zijn in verwachtingen en patronen. Ook heeft zij/hij zich verantwoordelijk gemaakt voor het geluk van mensen om zich heen om op die manier bevestiging te krijgen.
Het loskomen van dit leven op weg naar een nieuw leven brengt een hoop op gang. De omgeving vindt het vaak in eerste instantie niet prettig. Tegelijkertijd is het een fase voor een kind dat gepaard kan gaan met verdriet, boosheid, schaamte, schuldgevoel en teleurstelling.
Toch komt het kind steeds meer tot het besef dat ze voor niemand zijn of haar geluk verantwoordelijk is. Dat ze alleen verantwoordelijk is voor haar/zijn eigen geluk en dat dat oké is. Het moeilijkste is misschien wel om te ervaren dat diegene die het dichts bij hem/haar zijn met deze verandering het meeste moeite hebben. Mensen die iets verder van het kind afstaan (bijv. vrienden) kunnen juist wel zien wat goed is voor haar of hem; waarschijnlijk omdat er geen emotionele afhankelijkheid is.
Mijn intentie naar mijn zoon is dat ik hem zoveel mogelijk de ruimte geef voor zijn gevoelens en voor zijn ideeën. Voor mij ligt er ook regelmatig de uitnodiging om hem los te laten en hem te motiveren in dat wat zijn hart vreugde brengt. Ook al komt mijn gevoel niet overeen met zijn gevoel. Ook als hij zijn grens aangeeft, accepteer ik die grens. Dit laatste is cruciaal om ervoor te zorgen dat hij goed kan aangeven wat hij wel of niet wilt.
Als ik op deze manier handel in contact met “mijn” zoon dan geeft dat een warm en liefdevol gevoel. Iemand de ruimte geven voor zijn eigen pad is het mooiste wat je kunt doen. Doordat ik hem de vrijheid geef voor zijn eigen pad, geef ik mezelf ook de ruimte om mijn pad te volgen en deze manier van zijn, motiveert en inspireert tot meer.
Ik realiseer mij dat het kind in mijn leven geen bezit is en dat het niet de bedoeling is, dat mijn geluk afhangt van hem. Ik ben dankbaar dat hij in mijn leven is gekomen, omdat ik elke dag van hem kan leren en tegelijkertijd is het mijn taak om hem stukje bij beetje los te laten en hem te motiveren in alles waar hij zielsgelukkig van wordt. Ik probeer hem zo min mogelijk op te leggen wat “hoort” en wat hij zou “moeten” doen vanuit overtuigingen en vaste patronen. Ik ben trots op hem als hij keuzes maakt, die goed voor hem zijn. Mijn hart stroomt dan over met Liefde.
Helaas wordt in de opvoeding en in het onderwijs te weinig aandacht gegeven aan het aspect : Zelfliefde. Vandaar dat ook de meeste relaties (of dat nu met een partner, vrienden of familie is) gebaseerd zijn op voorwaarden, normen, regels, overtuigingsdrang, machtsstrijd en manipulatie.
En zolang wij geen of te weinig Zelfliefde voelen, zul je op verschillende niveaus mensen tegen komen, die jou uitnodigen om jouw Zelfliefde te vergroten. Zij zijn jouw leraar. Zij nodigen jou uit om het tekort aan Zelfliefde groter te maken en vanuit dit gevoel jouw pad te volgen.
Als ouder kun je wel een bijdrage leveren aan de Zelfliefde van het kind namelijk door hem regelmatig te laten weten dat hij/zij goed is zoals hij is. Kinderen voelen goed aan wie het oprecht en bewust goed met hem/haar voor heeft en deze intentie is voor kinderen hun wegwijzer naar goede contacten. De taak van een ouder is dat hij het kind leert om goed naar zijn eigen stem te luisteren, want daar kan hij/zij altijd op vertrouwen. Met als doel deze stem ook te blijven horen op weg naar volwassenheid zodat ze Zelfliefde niet vergeten.
Geef het kind de kracht om bij zichzelf te blijven en regels en voorwaarden te doorbreken als die niet bij hem of haar passen. Zo blijft er ruimte voor zijn eigen “Ik”. Zeker rekening houdend met zijn omgeving en tegelijkertijd daarin selectief te zijn met wie. Laat hem beseffen dat "jezelf zijn" het belangrijkste is dat hij/zij in het leven te doen heeft. Leer hem/haar zichzelf niet met andere te vergelijken, laat het kind ervaren dat hij een deel is van iets groters en dat hij de unieke gaven en verlangens gaat ontdekken, die hij/zij bij de geboorte heeft meegekregen.
Wees die V.R. I.E.N.D. voor het kind dat in je leven is gekomen: Vredelievend, Respectvol, Interesse tonend, Enthousiasmerend, Naastenliefde, Delend. Elke dag opnieuw.
Liefs Renate
Hieronder kunnen je vrienden zich aanmelden. Jullie krijgen beiden gelijk een beloning van 125 Yp. Je kunt het helemaal bewerken en op maat maken. Weghalen is ook heel eenvoudig met het rode kruisje als je er met je muis op gaat staan.
