Requiem: Hoofdstuk 12 (Deel 2)
..........
‘Blijf stil en je krijgt een kans om een nieuwe dag mee te maken,…dit te overleven als je begrijpt wat ik bedoel,’ fluisterde de man stil in mijn linkeroor. De korte maar krachtige hoofdstoot die ik uitdeelde was misschien niet de juiste reactie op zijn voorstel, maar ik hoorde met genoegdoening een gesmoorde kreet.
Na een paar minuten stilte die mij veel langer leken, kwam zijn reactie. ‘Nog zo’n onverstandig antwoord op mijn vragen, Juffrouw Mitsukai en ik snij je mooie keeltje open van hier tot hier,’ terwijl hij zijn knie hardhandig in mijn rug drukte, maakte hij met de duim van zijn hand onder mijn hoofd een niet verkeerd te verstane beweging. Een standbeeld zou vast nog wat kunnen leren van mijn plotselinge onbeweeglijkheid. Ik wilde beleefd vragen wat hij van me wilde, maar ik hoorde mezelf mompelen: ‘mmm, hmmmm,mmmmrm’. Blijkbaar scheen ik toch verstaanbare universele geluiden voor te brengen, een taal die geknevelde personen meestal spreken veronderstel ik, want hij beantwoordde direct mijn vraag. Evenwel juist nadat hij nog een extra pijnlijke por met zijn knie in mijn rug had gegeven.
‘Ik wil dat jullie je privéonderzoekje staken. Leg het stil, ga verder zonder om te kijken. Ken je het verhaal van Sodom en Gomorra en de vrouw van Lot, mijn beste Yukiko? Probeer je best te doen om aan de verleiding te weerstaan. Ga door en kijk niet om. Een zoutpilaar worden is nauwelijks benijdbaar. De naam van de vrouw van Lot word nergens genoemd in de bijbel, laat ze niet de geschiedenis ingaan onder de naam Yukiko Mitsukai. Ik ben zeker dat je begrijpt wat ik bedoel. Een lijk of een zoutpilaar, er is voor mij niet veel verschil, ze zijn even dood!’
