Requiem: Hoofdstuk 15

Norino Vastai stond voor de zoveelste keer voor een raadsel. Hij was ’s morgens opgeroepen door de centrale. Nog een slachtoffer van de Akai-moordenaar, zelfde MO of toch niet! Dit was nu al de tweede in het rijtje die géén Akai was. De gemeenschappelijke noemer bij alle gevallen was steeds het feit geweest dat het slachtoffer een lid van de Akai-gemeenschap was. Het was de leidraad geweest waar ze zich bijna met wanhoop aan vast hadden gehouden. Gewoon een vendetta van een seriemoordenaar tegen een vredelievende groep van mensen. En nu, hij en zijn mensen stonden met de handen in de haren. De som klopte niet meer!

Hij was zelf al van kindsbeen Akai. Hij zou geen mensenleven nemen als het niet anders kon. Door de jaren heen echter was hij met zoveel zinloos geweld in contact gekomen dat beetje bij beetje zijn geloof in de leer van de Akai aan het wankelen werd gebracht. Er was een kern van kwaad in de wereld, iets dat niet uitgeroeid kon worden met vredelievendheid of een of ander soort rehabilitatie.

Norino had het gezien in de ogen van moordenaars die hij ondervroeg. Hij had menige keer getwijfeld bij de invrijheidstelling van een gerehabiliteerde misdadiger. Ze waren door een twijfelachtige comité zogenaamd genezen verklaard. De medische verantwoordelijken hadden hen volgespoten met voor hem onbekende genetische middelen die de moorddrift, de aangeboren woede tegen de mensheid die in hun DNA verscholen zat, zou moeten onderdrukken of zelfs vernietigen. Hij geloofde er niet veel van.

Dikwijls had hij gelijk gekregen en waren de ‘genezen verklaarde gevallen’ hervallen. Recidivisten, daar had hij een hekel aan, maar ook evenveel aan de mensen die deze moordenaars de vrije hand hadden gegeven. Hij had een aantal keren voor de Hoge Raad van de Akai moeten verschijnen omdat hij een paar van deze mensen bij de arrestatie zonder pardon had neergeknald. Het waren steeds gevallen van zelfverdediging geweest, maar de spijt die een Akai zou moeten voelen, het gevoel dat men een stuk leven had vernietigd, had hij niet gevoeld. Wel een lichte voldoening dat er een psychoot minder op de wereld rondliep.