Requiem: Hoofdstuk 15 (Deel 2)

            Het scherm van het huisvideosysteem toonde een persoon die een wijd gewaad over zich had. Twee gaten in het witte doek toonden koelbloedige ogen. Misschien was het inbeelding maar het leek of die ogen wreedaardig tegen de camera lachten. Zijn witte kleed was hier en daar rood gekleurd. Rechts achter de man op de achtergrond zag men een stoel staan waarop een vrouw was vastgebonden. Een Japanse vrouw met zwart lang haar en een massa bloederige snijwonden. Een vrouw die gekneveld in paniek met uitpuilende ogen de waarheid wist. Zij zou niet lang meer leven. De vrouw, Suzy Chang, Stephen’s halfzus was naakt en het bloed vloeide uit tientallen wonden in stroompjes over haar lichaam. Ze was ten dode opgeschreven en Stephen had dit nooit mogen zien!

            Arme drommel, dacht ik, terwijl mijn woede en haat ten opzichte van de moordenaar exponentieel groeide. Bij alle Goden, als jullie bestaan, laat mij deze persoon zo vlug mogelijk naar de hel zenden…als die bestaat. Eigenlijk is de hel nog te goed voor hem! Hoe kon een mens een medemens zo’n wreedheden aandoen? Het was niet te begrijpen. Toch hoopte ik dat dit filmpje ons dichter bij dat beest zou brengen, hoe hard en hoe moeilijk het ook zou zijn om deze beelden te bekijken. Ik hoopte dat Eagle Eye Stephen zo zou kunnen helpen en dat hij met ons zou kunnen meewerken. We zouden zeker zijn diplomatieke connecties nodig hebben om meer te weten te komen.

            Ik had het videosysteem uitgezet en de videostick op het tafeltje gelegd dat voor de divan stond waar Stephen op lag. Hij was terug wakker en wat verward. Met momenten keek hij naar het zwarte scherm en naar de videostick op het tafeltje, maar hij was gelukkig heel wat kalmer.

            ‘Yukiko,’ hoorde ik hem zeggen terwijl hij zijn blik van het scherm weg keerde, ‘bedankt!’ Zijn stem trilde. Het zou goed komen, ik voelde het, we zouden hem allen proberen te helpen, met alles die onze macht lag. Hoeveel dit was, zouden de volgende uren uitmaken. Trauma’s kunnen zich diep in de ziel van een mens wortelen en wij waren noch dokters noch psychologen. Alhoewel ik vermoedde dat Eagle Eye meer in zijn mars had op dat gebied.