Requiem: Hoofdstuk 17

‘Ik wil dat je voor mij een gewetenloos persoon zoekt. Een koelbloedige moordenaar waarvoor ik een belangrijke opdracht heb!’ Dat was de eerste vraag geweest van de senator waarmee het project startte. Op dat moment was er nog geen sprake van het project die men de naam ‘Michael’ toebedeelde. Jack Sterlington herinnerde het zich nog alsof het gisteren was. Jack was een man van weinig woorden, toch trok hij even de wenkbrauwen op toen de invloedrijke vrouw hem die vraag stelde.

‘Gewoon een moordenaar…of iemand met speciale vaardigheden?’ was zijn korte repliek. Wanneer hij opgeroepen werd voor een nieuwe missie was er altijd wel iets dubieus aan verbonden. Verbazing was voor idioten, voor mensen die de wereld niet kenden. Een wereld van geweld, haat en vooral een wereld waar het draaide om de macht en het geld. De senator had de macht om aan bepaalde personen orders te geven die niet door de beugel konden. Toch niet door de beugel van de wetgevende macht van de Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap. Een wereld waarvan de senator in kwestie een respectabel en democratisch verkozen vertegenwoordiger was.

Ze had hem een moment stil aangekeken, van boven haar half brilletje met die kattenogen van haar. ‘Een seriemoordenaar, Jack! Eentje waarvan de schroeven goed los zitten, maar één die we kunnen buigen naar onze wil. Op welke manier we dat zullen doen, laat ik je nog wel weten. Zoek en breng mij de juiste man en dan laat ik je weten hoe we zullen te werk gaan en wat het doel is. O ja, je zal een drietal man nodig hebben om deze missie uit te voeren. Dus ik veronderstel dat je ondertussen dit team ook kan samenbrengen. Laat hen weten dat deze opdracht hen geen windeieren zal leggen als jullie die tot een goed einde brengen. Het vaste voorschot wordt zoals gewoonlijk gestort op rekeningen naar jullie keuze. Een kwestie om de motivatie erin te houden!’

Ze had haar brilletje terug omhoog geduwd en een ander dossier vastgenomen. Het teken dat Jack kon beschikken. Het was een vrouw die de nodige woorden zei die gezegd moesten worden, niet meer, niet minder. Dat apprecieerde hij wel in haar. Professionelen werkten het liefst met gelijkgezinden.