Requiem: Hoofdstuk 19 (Deel 2) (thriller)

            Hij zag een aantal onderdelen waarvan hij wist waarvoor ze dienden. Daar was het stukje dat het brein het sein doorgaf dat men een zone naderde waar de straling te hoog werd en ondanks de medicatie die iedereen innam, schadelijk tot zelfs dodelijk zou zijn. Hij zag een aantal diodes en transistors op het minuscule kaartje die als zenderontvanger dienst deden. Daardoor kon men de persoon volgen op de radar.

          Maar zeker de helft van de andere petieterige stukjes zegden hem op het eerste zicht niets. Hij kon deze weliswaar via een aantal programma’s die hij zelf had geschreven, testen. Maar gezien hij niet wist hoe ze daarop zouden reageren was daar een zeker risico aan verbonden. De mensen van de Weerstand waren op vele gebieden aangewezen op hun autodidactische kunde. Tevens moest hij er steeds rekening mee houden dat hij geen enkele medewerker van de Weerstand met zijn acties in gevaar bracht. Wetenschap en zeker op dit gebied werd niet gedeeld met de burger of stond niet beschreven in wetenschappelijke literatuur. Het was militair, top secret en daarom erg goed beveiligd. Blijkbaar toch niet zo goed beveiligd als men vermoedde, dacht Feliciano innerlijk grinnikend om zijn eigen creativiteit.

          Aan de slag! Hij zag een wat groter stukje elektronica onder de microscoop die hem zeer intrigeerde en daarmee zou hij beginnen. Op het eerste gezicht kon hij niet uitmaken wat het was. Het leek geen diode, noch geïntegreerde schakeling met transistors. Hij sloot een fijn draadje aan het onderdeel en koppelde die aan zijn eigen ontworpen toestel die iets weg had van een kruising van een computer, oscilloscoop en een tostador, een broodrooster. Dat laatste was de wat ludieke omschrijving die zijn moeder aan het toestel gaf. Zij had er aan toegevoegd dat hij beter bruikbare dingen ‘zoals’ een echt broodrooster zou uitvinden. Hij had meewarig geknikt en mamacita erop gewezen dat dit al uitgevonden was. Zoals gewoonlijk had ze zijn uitleg weggewuifd met een reeks Spaanse spreekwoorden waarvan hij het merendeel zelf niet begreep. Mamacita was de liefste moeder op heel de aarde maar ze leefde met haar gedachten nog in het verleden. Maar als ze op die manier gelukkig was, stoorde het hem helemaal niet.