Requiem: Hoofdstuk 20

De Weerstand was onderverdeeld in cellen van vier leden. Dit was een veiligheidsmaatregel omdat een grotere samenkomst van individuen veel meer in het oog liep dan een klein groepje van vier mensen die even wat vertier zochten in een of andere donkere kroeg.

Het 'Gewonnen Goed' was het spreekwoordelijke voorbeeld van zo'n donkerbruine kroeg. Weinig licht en met een lange bar met een rij barstoeltjes die hun betere tijd hadden gekend. Hier was de tijd blijven stilstaan en was de vooruitgang niet binnen geraakt. De geur van verschaald bier kon men er zelfs met de beste wil en veel bleekwater niet uitkrijgen. De kroeg was in twee delen ingericht. Vooraan had je een aantal ronde tafeltjes waar de niet echte barhangers hun drankje konden drinken. De vaste klanten konden rechts aan een lange bar aan hun gading komen, voor zover ze niet vies waren van een plakkende toog en een tot vervelends toe zwanzende barman. In het diepste gedeelte had je twee snookertafels die meestal de ganse tijd bezet waren. Boven de tafels hing er een felle lamp die het groene vilt van de biljart extra goed deed uitkomen in de eerder schemerige omgeving. Er waren nog twee deuren aan de linkerkant van de laatste biljarttafel. Volgens het universele pictogram leidde de eerste deur naar de toiletten en boven de tweede hing er een bordje 'PRIVÉ'. Feliciano herinnerde zich nog dat er ooit nog een bordje ‘PRIVAAT’ gehangen had. Maar dat had hij, na verkenning van de ontmoetingsplaats, via de eigenaar van de bar die hem de ruimte verhuurde, laten veranderen. Zeker toen hij bemerkte dat men zich dikwijls van deur vergiste.

Feliciano Díaz had de dag voordien via een mailtje een onschuldige boodschap gezonden naar de andere drie leden van zijn eigen cel. Het was een zin die ze vooraf hadden afgesproken en die hen die avond samenbracht in het 'Gewonnen Goed' in de kamer achter de deur met het bordje 'PRIVÉ'.

Iedere cel had een leider en elk lid van deze cel kende enkel de leider van zijn eigen cel. De leider was hierop de uitzondering en kende daarnaast ook diegene waaraan hij verantwoording moest afleggen en een trapje hoger stond in de hiërarchie van de groep. Daarnaast kende ieder afdelingshoofd nog een aantal leiders van cellen die op hun beurt weer hun contacten hadden. Dat was één van de manieren waarop boodschappen doorgegeven werden onder de leden van de Weerstand. Zo werden instructies van boven naar onder en omgekeerd doorgegeven, maar was er ook op horizontaal niveau contact. Op die manier had enkel de leider van de cel contact met andere cellen. Een veiligheidsmaatregel die meestal zijn voordeel had bewezen. Het contact met andere cellen werd tot een minimum herleid tot voordeel van het geheel van de organisatie.