Requiem: Hoofdstuk 21
Lucy Nicholson stuurde diezelfde nacht nog een aantal geëncrypteerde mails naar een shortlist van personen. Ieder afdelingshoofd beschikte over een deel van het ledenbestand van de Weerstand en daartussen zaten wel wat personen die tot de doelgroep behoorde die ze zocht. Vanzelfsprekend was die lijst uiterst geheim en gebruikte men in dit geval niet de echte naam van deze mensen. Ieder lid van de Weerstand had daarom een schuilnaam en een bijhorend mailadres. Deze IP-adressen waren praktisch niet te achterhalen omdat ze via the onion router of kortweg TOR werden verstuurd.
TOR is uit een netwerk van virtuele tunnels om je ip-adres te verbergen en het mailverkeer te beveiligen. Het systeem van verzending werkte via een reeks computers die als tussenstation dienen. Het bericht reisde via de onioncomputers waarbij iedere computer of server een laagje van de ui afpelde en uiteindelijk bij diegene die het bericht moest ontvangen, omzette in gewone leestaal. Het TOR-progamma kiest daarvoor random een aantal van deze computers en daardoor zijn de berichten als het ware niet te onderscheppen.
Als men dan toch nog op een vreemde boodschap stootte door bijvoorbeeld een Tor-exit-node op te zetten en op die manier een bericht onderschepte, zou men van de tekst niets begrijpen zonder het volledige decoderingssysteem in het bezit te hebben. Het was een systeem dat op het einde van de 20e eeuw was opgezet door het US Naval Research Laboratory en zowel de software als het gebruik van het netwerk was gratis voor de gebruikers.
Uit veiligheid veranderde de Weerstand om de maand de encryptiecode. Deze was gebaseerd op een cijfersysteem en bepaalde teksten uit bekende boeken en tijdschriften. De mensen van de shortlist waren stuk voor stuk personen die de chip op een of ander vlak zouden laten onderzoeken. Al deze afdelingshoofden zonden op hun beurt hetzelfde gecodeerd bericht door naar hun shortlist bij de Weerstand. Het bericht zou uiteindelijk zijn doel bereiken.
